Genieten heb ik gedaan, rustig was het niet, maar dat geeft helemaal niks!
Vanmorgen om 9 uur vertrok ik gewapend met een boek richting Central Park. Eerst even een kop koffie en wat Yoghurt bij de Starbucks gehaald en daarna op weg.
Ineens begreep ik, slepend met een kop koffie metro-in-metro-uit, de vrouw met de tuitbeker van gisteren een stuk beter ;-) Het deksel hielp maar deels. ;-)
Maar goed, de meeste koffie is er in blijven zitten en uiteindelijk kwam ik, een krantje rijker, aan in Central Park.
Hier heb ik heerlijk op een bankje ontbeten. Aan het water, af en toe een zonnetje op mijn gezicht.
En wat voor een bankje trouwens! Je kunt bankjes sponsoren (er zijn 9.000 bankjes in het park), en het bankje waar ik op ging zitten was een tribute aan John Denver. Mooi bankje om op neer te strijken dacht ik zo!
Wel jammer dat het verder zo bewolkt was. Maar later op de dag kwam er toch af en toe wel blauwe lucht tevoorschijn.
Halverwege mijn geslenter was de batterij van mijn camera al leeg. (er is echt iets mis met dat ding, vreet ineens batterijen en hij onthoudt de tijd en datum niet meer).
Dus ik het park weer uit op zoek naar gewone penlites.
Na een tijdje kwam ik bij een oude man die achterin een winkel een fotowinkeltje had. Reuze vriendelijk hielp hij me aan batterijen en vertelde hij met een duistere stem (twilight zone) dat hij nog niet over was naar The Dark Side, en een half jaar met batterijen deed.
Hij haalde zijn camera onder de toonbank vandaan en liet me een oude analoge camera zien.
Hij vertelde dat het zo jammer was, van vroeger waren er zoveel foto's. Maar hoeveel foto's zouden er nog van 2010 zijn als je over 50 jaar terugkijkt? Blijven de geheugenkaartjes bewaard? Blijven de bestanden opgeslagen? Wie drukt er nog foto's af en... blijven de inkten van de geprinte albums overeind de komende decennia.
Mooie verhalen had hij, en hij heeft denk ik wel gelijk... zou er over zoveel jaar nog veel te vinden zijn? Vast wel wat, maar veel minder dan dat er ooit geschoten is!
Na nog een rijmpje over de Hollandse dijken ging ik weer. Een mooi verhaal rijker.
In het park heb ik daarna een boek uitgelezen. Heerlijk op een bankje in het zonnetje. Op de achtergrond een man die fantastisch sax speelde en me verraste met klassiekers als het foute Careless Whisper met een jazzy tintje.Heerlijk!
Ik zou het rustig aan doen, maar ben toch weer gaan lopen, en lopen, en lopen.
Je kunt mij dagenlang loslaten in het park, er is echt zoveel te zien!
Muzikanten, kinderen (en volwassen kinderen...grinnik...) die bij de radiografische bootjes zitten, fotoshoots, bruiden, wildklimmers (of hoe heten die mensen die klimmen zonder materiaal? David?), bootjes, wandelaars, sporters (ja, zelfs met deze hitte lopen mensen die er uitzien alsof ze elk moment dood neer kunnen vallen) Ik heb weer zoveel gezien, hier krijg ik nooit genoeg van.
Ook natuurlijk veel mooie natuur. Het gebied rond het meer is rotsachtig en bosrijk. Er zitten vogels, eekhoorns, 500.000 bomen en planten (dankzij Wikipedia, heb ze zelf niet geteld). Ook de bruggen en gebouwen zijn mooi!
Uiteindelijk heb ik in en rondom Central Park vandaag 10 kilometer gelopen heb ik even uitgetekend op Google Maps. En dat op slippers, want ik zou rustig aan doen ;-)
En dan nog... heb ik denk ik nog geen derde van het park nu gezien vandaag. Ongelooflijk.
Eind van de middag ben ik terug naar het hotel gegaan en heb even met mijn voeten omhoog op bed gelegen. (eigen schuld... wie gaat er dan ook op slippers?)
Daarna weer op pad. Hier om de hoek zit de grootste camerawinkel van New York (Amerika?)
Wilde even lekker neuzen. Maar helaas: verbouwing... Maar morgen gaat hij open, dus ga ik alsnog.
Overigens nog even hilarisch:
Ik was op zoek naar een broekje met pijpjes, voor onder mijn jurkje. Met deze hitte krijg ik last van contactallergie op mijn benen.
Ik een broekje gevonden, korte pijpjes, hoge taille.
Nou, perfect, dacht ik, net als bij broeken, niet tot op je heupen maar tot in je taille.
Serieus, ik hád een foto moeten maken. Die taille...die was zo onwijs hoog, als ik wilde kon ik hem tot over mijn oren trekken. (en dat heb ik dan ook gedaan, om daarna hikkend van de lach voor de spiegel te staan).
Wat het nut er van is, geen idee! Maar ik zag er uit alsof ik in krimpfolie gehuld was. Dit had trouwens ook wel fantastisch effect, ik kon zo meedoen in een Tell Sell reclame, want ik ben gelijk een maat slanker. Moet hem alleen niet tot over mijn oren trekken, want dat staat zo stom op straat.
Ik heb hem nu nog steeds aan, de vraag is alleen: krijg ik hem óóit weer uit. Hij zit wel heel strak ;-)
Wat ik hier wel heerlijk vind zijn de complimenten van mensen op straat. Ze kennen je niet, maar zeggen gewoon wat ze denken (nou ja, de positieve dingen dan)
Zo kreeg ik vandaag al een 'beautiful smile' naar me toe geroepen, een 'love your eyes' en een hilarische 'lovely lady, cute butt'.
Nou kun je alles zeggen over mijn kont, maar cute is hij allerminst. *grijns*
Maar het is toch leuk allemaal, nietwaar?
Zo, dat was zo ongeveer dag 3. Lekker relaxed dus, veel gezien, maar wel op 1 plek.
Oh, nog 2 foto's! Die van Alice in Wonderland en van Hans Cristiaan Andersen die 'het lelijke jonge eendje' voorleest:
Tot morgen!
Liefs,
Maart
