Niet is wat het lijkt. En in deze stad al helemaal...
Zilver, leer en mooie stoffen, dat is wat je in dit land goed kunt kopen. Voor leer en zilver gaan we in Essaouira kijken. Het schijnt er goedkoper te zijn, en wellicht zelfs beter, omdat het niet in massa gemaakt wordt voor toeristen. Toch spieken we in elk winkeltje nog wel even met en half oog. Niet te opvallend, want dan heb je drie verkopers in je nek, maar toch net even om goed te kijken wat je mooi vindt. Zo ook die ene winkel, waar in de etalage mooie zilveren armbanden lagen. Half rond, dus die moest je vast om je pols klemmen. Op de armband zaten witte ivoorkleurige stenen.
Het duurde even voor we door hadden dat we hier te maken hadden met... gebitsproteses! Ach ja... :))
Ook stond er gisteren een man in een rolstoel stil in een klein steegje. Fatima had op deze plek al eerder een man in een rolstoel losgeduwd. Het is hier steil en de wielen van de stoelen willen nog wel eens vastraken. Overigens is hier, naast de moskee, altijd een drukte van jewelste met bedelaars, rolstoelen, blinden, etc. We vermoeden dat er hier een soort leger des heils achtig iets zit, of dat men vanuit het geloof hier voor de zwakkeren moet zorgen en op deze manier deze schuld afkoopt bij het bezoek aan de moskee?
Anyway, de man in de rolstoel dus.
Ach, zeg ik tegen Tanja, misschien moeten we hem een handje helpen? Tot ik zag dat hij zat (?) te plassen. IEUW! Handje helpen: doe maar niet!
Vandaag zijn we een stuk gaan lopen naar het zuidwesten van de Medina. Onderweg fotografeert Tanja de bovenkant van een pand, en ik een klein kind met een beer in haar handen. Onmiddellijk staat er een agent naast ons. Hier met die camera! Laten zien wat je hebt geschoten. Blijkbaar stonden zij achterin tegen het politiebureau aan, en politie of leger fotograferen is hier blijkbaar ten strengste verboden. Hij wil steeds meer van de foto zien, maar er is niet meer dan wat ik heb. Hij wordt ongeduldig, maar ik krijg hem slecht uitgelegd dat er niet meer op de foto staat dan wat ik heb gefotografeerd. Achterin, vaag tegen de muur in de verte staat een figuur die een politieman zou kúnnen zijn. Dus: wissen die hap. Poeh, streng hoor!
Het zuidwesten van de Medina dus. Hier is het oudste stuk van de stad, namelijk de eeuwenoude stadspoort. Het is echt een schitterend staaltje werk. Alle structuren zijn hier uit steen gehakt. Ook hier is goed te zien waarom de stad zijn naam 'de rode stad' heeft verdiend. Naast alle huizen is ook de poort prachtig omgeven met gloeiend oranjerode steen. In de zon vurig!
Hier in de buurt zit een café met een magnifiek dakterras met uitzicht op... jawel.... ooievaarsnesten. En zo zitten we er met onze neus echt bijna bovenop. We schieten weer enthousiast wat plaatjes! Op een gegeven moment beginnen een paar toeristen te lachen en te wijzen. En wat komt er onder onze tafel vandaan? Een schildpad. Hmmm.. huisdier van het café? Je zal er maar op gaan staan!
Hierna gaan we een paar uur op het dakterras van onze Riad zitten. We lezen, ik dommel wat, het is heerlijk. Het mag ook wel, het was vandaag 35 graden en heel vochtig, ik denk dat het daardoor warmer aanvoelde. Ik heb een charmant roodverbrande rug ondanks het insmeren met de prachtige uitsparing van de banden van een rugzak. Ach...
In de avond eten we nog wat en dan lekker rustig aan inpakken, op naar de volgende trip, naar Essaouira!
We komen hier nog terug, maar dan in de moderne stad!
