Na een heerlijke dag in de zon, boek, terras, relaxen, zou ik 's nachts om één uur opgehaald worden met een taxi die me naar het vliegveld zou brengen. Dit was het eerste hotel waar ik op een hoge verdieping zat, en met het meest krappe liftje dat ik ooit heb gezien. Na mijn stuck-in-an-elevator avontuur onlangs is mijn liefde voor liften alleen maar kleiner geworden. Was ik al claustrofobisch, in zo'n liftje wordt ik dat 66helemaal!
Ik wilde dan ook niet midden in de nacht met mijn koffer in een onwijs krap liftje naar beneden. Als er iets zou gebeuren en de alarmknop zou het niet doen, zou ik de volgende ochtend misschien pas ontdekt worden. No way!
Dus ik besloot mijn koffer alleen te laten reizen, zette hem boven in de lift, nam zelf de trap en riep beneden de lift op. Tot grote verbazing van de taxichauffeur die zich afvroeg of ik geen bagane had, en verwonderd keek toen ik mijn koffer uit de lift toverde. Problem solved!
En toen het vliegveld.
Anderhalf uur, anderhalf uur!!! voordat ik door de security
was.
Ze zijn zéér grondig zeg, dat heb ik nog nooit meegemaakt.
Ok, ik was gewaarschuwd, maar dit had ik niet verwacht.
Lange rijen, lang wachten. En zoveel vragen:
Lange rijen, lang wachten. En zoveel vragen:
- - wat heb je hier gedaan?
- - waarom was je hier?
- - met wie was je?
- - heb je hier mensen ontmoet?
- - wat is de naam van je hotel?
- - heb je echt geen mensen ontmoet in die twee
weken?
- = reis je echt alleen?
- - ik zie dat je in Marokko bent geweest, waarom?
- - met welke reden was je daar?
- - ken je daar mensen?
- - met wie was je daar?
- - Tanja? Wat is haar achternaam?
- - kent zij mensen daar?
- - waar zijn jullie geweest?
- - in welke hotels zijn jullie daar geweest?
-
AAAAAARGH! En zo ging het nog even door.
Daarna bleek mijn koffer twee keer door de scanner te moeten. De eerste keer was er blijkbaar twijfel. En hij was toen nog verdacht, dus hup, in de rij voor de grondige koffer controle. Alles leeg, alles doorzocht. Blijkbaar was in de scanner mijn reisgids verdacht. Reisgids open, gescand, andersom open, nog een keer gescand. Nog meer zooi eruit. Koffer zelf gescand met een handscanner. Laders voor batterij camera, voor mijn telefoon. Alles overhoop met aan het einde: u kunt weer inpakken. Toen onder begeleiding naar de check in (met als voordeel daar de lange rij omzeilen).
Eenmaal ingecheckt moest ik weer in een aparte rij voor de
handbagagecheck. Blijkbaar nog steeds verdacht dus. Weer alles overhoop, haarschuifjes zelfs uit (met een lieve
jongen die me achteraf zei dat ik er nog steeds mooi uitzag).
Alles uit mijn tas, niet alleen laptop, maar ook iPhone,
bekabeling voor laptop, schoenen, alles word één voor één handmatig gescand.
Paspoort, portemonnee, camera, cameratas, elke vakje van elke tas of
portemonnee, álles.
Ik maakte een praatje met die jongen en zei dat ik nog nooit
zo uitgebreid was onderzocht. En waarom dat alleen bij uitgang is, en niet bij
de ingangscontrole. We verwachten dat andere landen het net zo doen, zei hij.
Hmmmm….
Overigens had mijn persoontje een bijzondere instructie,
want ik werd dus een aparte check ingeleid door een verboden toegang poortje.
Met als nadeel dus dit gedoe, maar als voordeel: hoefde niet de lange rij in
:-)
Overigens moest mijn laptop wel aan, maar is hij niet
gecheckt op inhoud. Mijn blog over de bezette gebieden (dag 11) staat dus weer
online, en de foto’s staan op Facebook!
Anyway, 1,5 uur later stond ik eindelijk aan de andere kant
van de douane. Een uur en drie kwartier later ging ik de lucht in. In de lucht verbraken we collectief het Olympisch record gapen. Twee uur later was ik op Istanbul waar we even collectief op bankjes en stoelen in slaap vielen. Drieeneenhalfuur daarna ging ik weer de lucht in, en zo stond ik om één uur 's middags weer op Nederlandse bodem. Heerlijk.
Het is hier zo lekker koel. Nu even een paar dagen bijtanken, en dan weer vol aan de bak :-)
Tot de volgende keer!
