Israel dag 6 - de dag van de religieuze smeltkroes en de rust

Na een nachtelijk gesprek met Nederland, en een daardoor korte nacht, was het maar goed dat ik vandaag niks op de planning had staan. Uiterst rustig aan ben ik de dag begonnen en dat 'rustig aan' heb ik ook ehm... rustig aan voortgezet :-)

Ik ben een stukje gaan lopen. De oproep voor gebed klinkt uit de moskee en ik bedenk dat dit wel een heel aparte religieuze smeltkroes is. Hier loop ik dan, een Christelijk meisje in een Joods land. Er wordt opgeroepen tot gebed vanuit de moskee, op de sabbat tijdens de Ramadan en ik ben in het heiligste der heiligen voor de Baha'i-gelovigen. Je zou er aardig de weg van kwijt kunnen raken!
*grijns*

< verse baklava. Warm en zoet.

Ik loop nog een keer door de souks, die een stuk drukker is nu. Er waren een hoop meer winkeltjes en kraampjes open. Veelal met groenten, fruit, vis en veel zoet. Ik vermoed dat ze ivm Ramadan extra zoet maken voor de avonden. Ik neem een klein schaaltje mee van een soort baklava. Warm uit de oven. Warme honing, warme pistachenootjes, jummie!

< verse zalm! Nomnomnom...

Ik loop nog een keer langs de haven, door de stad, langs de arabische begraafplaats (die niet zoveel voorstelt helaas) om uiteindelijk aan het water net buiten de stadsmuur neer te ploffen. Er staan hier stenen picknicktafels onder een doek tegen de zon. De branding klotst rustig tegen de stenen van het terras aan. Een heerlijke schaduwrijke plek om even bij te tanken. Ik lees een boek, dommel bijna weg, en besluit maar weer op pad te gaan voor ik echt lig te slapen op een picknicktafel. 

Op mijn kamer puzzel ik uit hoe ik morgen in Nazareth kan komen en tot mijn verrassing hoef ik helemaal niet 20 minuten naar het busstation te lopen, maar stopt deze bus in de oude stad. Lucky me! Alleen is niet helemaal duidelijk hoe laat.
Ik luier wat en blijf op het heetst van de dag uit de zon. Ik heb ineens een zonneallergie, en mijn rug en armen zitten onder de bultjes. Als ik weer naar buiten ga om de bushalte te zoeken, ga ik met een flinke doek om! Ik vind de halte, en zowaar op nog geen 50 meter van mijn hotel. Whooohaaa, dat scheelt even sjouwen!

< Visnetten

Als ik het Hebreeuws laat vertalen dat bij de halte hangt, schijnt de bus om 9 uur te komen. Op internet vind ik 9.30 uur. Ik neem de gok denk ik maar. Al kan de bus altijd eerder komen, als het verkeer mee zit. Moet je in Nederland mee aankomen!
De rit duurt 2,5 uur, dus dan zou ik zo 12.00 uur in Nazareth zijn en dan begint mijn zoektocht naar mijn hotel. Adres: Old City, Nazareth. Niks meer en niks minder. Dat wordt nog leuk :-)

Ik besluit met doek en al nog even neer te ploffen aan de waterkant bij de picknicktafels waar ik vanmorgen zat. Ik bekijk het volk nog eens wat er zit en kom tot de conclusie dat het een tokkie-achtige plaats is. Men staat er te barbecuen met zelfmeegenomen roosters, een gezin rookt er waterpijp (jonge kinderen uiteraard niet), en het volk... jammer dat ik ze niet kon fotograferen, geweldig! Dik, aso, tattoos, gewoon een compleet plaatje. Ik heb alleen 2 kinderen op de foto, mooie plaatjes!

< Net buiten de stadsmuur, lekker in de luwte. 

Onderweg kom ik een stel tegen dat nogal in paniek is. Handen en voeten en het woord taxi maakt duidelijk dat ze een taxiafspraak hebben maar ze weten niet of dit de juiste plaats is. Ze spreken alleen Turks, niks anders. Nu vind ik het zelfs met Engels soms al knap lastig, maar zij maken het helemaal spannend door alleen hun eigen taal te spreken. Mafkezen. Een Joods stel stopt ook en de man helpt hen verder, en ik blijf met de vrouw praten. Zij komt van origine uit Jeruzalem en vertelt met wat weemoed over de stad. Dat het zo mooi is, en zo lekker koel 's avonds in de zomer (het scheelt inderdaad een graad of 6 met hier 's nachts zie ik, het is er 's avonds zo'n 19 graden). Ook vertelt ze dat ik wel moet uitkijken, dat de wijken waar de orthodoxe Joden wonen niet echt heel prettig zijn. Maar ja, die wil ik wel zien natuurlijk. Ze vertelt dat het er somber is. Mannen en vrouwen allemaal in het lang zwart. Zomer of winter. En dat ik me moet bedekken. Ik vraag haar of ik kan zien waar dat wel en niet moet. Je merkt het wel, lacht ze, ze schreeuwen nogal naar je als je het niet doet. Owwwwkeeee! Nou ja, dat gaan we zien (en/of horen) dus! :-)
Ze vraagt waar mijn groep is. Gek genoeg denkt iedereen dat ik hier met een groep ben. Terwijl ik zoveel mensen ken die alleen door Israel zijn gereisd en toch is het nog wat uniek blijkbaar. Ze valt helemaal stil als ik vertel dat ik alles per ov doe. Dat zou zij me zelfs niet nadoen.
Gek. Maar goed, een leuk gesprek. De man heeft intussen de paniekmensen geholpen en zo zijn we allemaal blij!

O, en ik spot nog een kameel, maar helaas van ver, dus geen foto. Ik ga er vanuit dat ik nog wel een kameel tegen ga komen.

's Avonds loop ik weer tegen het eet-probleem aan, er is weer niks open op 1 pizza tentje na. Grrr... Ik vraag het deze man nogmaals en hij geeft aan dat het de Ramadan is. Eerst moeten ze āllahu ākbar in de moskee, vertelt hij, en dan gaan ze eten. En ja, daar ga ik in Nazareth ook tegenaan lopen vertelt hij. Ik besluit alleen nog maar overdag te eten en me 's avonds te redden met wat fruit oid.
De man kletst wat af, in gebrekking Engels, haalt zijn broer erbij 'want die is in Nederland geweest' en geeft me als ik wegga nog een citroenijsdrankje kado. Van mij, welkom in ons land, zegt hij.

Wáár zijn die onaardige Israeli nou?