Israel dag 11 - de dag van de bezette gebieden

***

Intro

Laat ik dit blog beginnen met een kleine introductie over de bedoeling van mijn blog.

Ik reis. En tijdens deze reizen schrijf ik. Over wat ik zie, voel, meemaak en over de mensen die ik ontmoet. Dat doe ik al jaren.
Dit is de eerste keer dat ik reis in een politiek gevoelig gebied. 

Ik kreeg het ‘verwijt’ (en dit zet ik bewust tussen haakjes, want het is misschien niet zo bedoeld) dat ik de politieke situatie hier te eenzijdig belicht. Dat ik partij kies.

Misschien belicht ik inderdaad te eenzijdig, maar mijn reis is geenszins bedoeld om een politiek statement te maken of partij te kiezen in het conflict hier in Israel. Ik weet er gewoonweg te weinig van, dus dat doe ik dan ook niet.

Wat ik wel doe is schrijven over mijn ervaringen, zoals altijd.

Ik heb me van te voren eigenlijk weinig tot niet ingelezen in het conflict hier. Ook omdat een bezoek aan bezet gebied niet eens in mijn planning zat. Om een goed beeld te kunnen vormen had ik me ook goed moeten voorbereiden.

De enige mening die ik op dit moment heb is dan ook: waar twee vechten hebben twee schuld. Maar laat mensen in hun waarde. Belemmer je medemens niet in zijn doen of laten, op welke manier dan ook. En onderdruk, mishandel en moord niet. En dat geldt voor alle partijen, hier en elders in de wereld.

Wat ik hier schrijf is gekleurd, dat klopt. Omdat ik schrijf over ontmoetingen en over wat mijn ogen zien. Tijdens deze reis ontmoette ik een meisje dat de Palestijnse kant wil laten zien aan de wereld. En vandaag ontmoette ik twee Palestijnse mensen waarvan ik met één op pad ben geweest. Zij hebben me allebei hun verhaal verteld. Er werd geopperd dat wat zij me vertelden een leugen is (zoals de wens om vrede). Ook daar wil ik de discussie niet over aan gaan. Deze blog is hun verhaal, niks meer en niks minder. Leugen of waarheid, dit is wat het is voor vandaag.

Reizen, ontmoeten, ervaren, zien en delen.

En dat is alles wat ik wil zeggen over de politieke situatie en mijn standpunt hier in. Ik ga hier dan ook verder geen discussie over aan.

Dus…..

***

Anyway, Hebron dus vandaag! Ik ben vanmorgen op tijd vertrokken. De dame aan de balie vertelde me hoe ik ongeveer moest reizen. Op de heenweg kun je met de bus zo het checkpoint door. (‘iedereen mag naar de hel, alleen niet iedereen mag naar de hemel’ zei iemand, over de strenge controle terug Israël in)

Mijn bus stopte voor me bij Hussan, een busstop vlakbij Bethlehem. Hier kon ik overstappen op een shuttlebusje naar Hebron. Deze vertrekt pas als hij vol is, dus het duurde een klein half uurtje en toen konden we verder op pad. Ik zat in een busje waar niemand Engels sprak, dus het was nog even spannend of ze me goed hadden begrepen, maar zo aan de bordjes te zien gingen we de goede kant op.

En zo belandde ik in Hebron.

Ik moest echt onwijs plassen toen we eenmaal aankwamen. Hebron is een overwegend Islamitische stad, en er is eigenlijk geen toerisme. Tijdens Ramadan kun je het dan ook wel schudden om open horeca te vinden voor een toilet (als er al horeca is in dit oord….). Uiteindelijk vond ik een openbaar toilet. Mensen, ik heb verre van smetvrees, dat weten jullie, maar als je weet dat ik al bijna kotsend bij dit hurktoilet stond, dan weet je wel hoe laat het is. *zie hier een groene Maartje voor je*
Anyway… wat moet dat moet :(

Daarna verder op pad, ik kwam al snel bij de centrale markt uit. Voor zover leek het nog een normaal stadje. Maar iets verder in de souk zag ik her en der prikkeldraad, en boven mijn hoofd rasterwerk. Dit is waar Daniela over sprak, netten en hekwerk tegen het vuil en de stenen die de bezetters van de huizen boven de markt naar beneden gooien. En inderdaad, er ligt van alles in die netten. 
De mensen zijn ontzettend vriendelijk tegen me. Er loopt ook geen enkele toerist rond, dus ik val wel op…. Een man begint te vertellen, over de grens tussen Palestijns gebied en Joods gebied. Over de 2.000 winkels die zijn gesloten door de Joden. Over de 600 Joden die hier wonen (Settlers) en dat zij beschermd worden door 2.000 militairen. Er wonen verder zo’n half miljoen Palestijnen in de stad. Even voor de beeldvorming.

 < stenen op de rasters boven de markt

< en vuil

Hij vraagt me of ik op zijn dak wil kijken, dan kan ik goed zien waar de grenzen lopen en de Settlers wonen. Ik ga mee en word binnen uitgenodigd. Er lopen twee dochtertjes rond, en een vrouw. Ik heb drie dochters, vertelt hij, en twee vrouwen. Ik krijg een kopje koffie, zij nemen niks vanwege ramadan. Hij vertelt verder, over dat de meeste mensen hun winkel niet meer kunnen gebruiken, en hoe dat van invloed is op hun leven. 

< man wiens naam ik ben vergeten en twee van zijn dochters, bij hen binnen

Langs de wanden staan en bank en 4 stoelen op een rijtje. Bekleed met goudgeweven doeken. Bijzonder om zo bij hen thuis te zijn. Dochters spelen met mijn camera, mijn reisgids en mijn rugtas :)

Ook laat hij me een filmpje zien op zijn camera. Ik zie een straat, de straat waar ik net liep, en om de hoek komen tientallen soldaten aangerend. Ze komen dreigend met getrokken wapens af op degene die filmt af. Een rookbom, schoten tegen de muren. Ik hoor vrouwen gillen en degene die filmt begint ook te rennen. Dit was een paar jaar terug, vertelt hij. Ik kijk geschokt naar deze beelden, in de straat waar ik net liep en in de binnenplaats waar ik zijn huis binnen kwam. Zijn kinderen kijken mee, onverstoord. En dat vind ik nog wel het ergste, ik geschokt, zij weten niet beter dan dat dit hun wijk is.

< Vanaf het dak. Prikkeldraad, achter zijn huis begint het gebied van de Settlers. Sommigen kunnen hun huis alleen nog in via de achterdeur. Voorkant is verboden gebied.

Hij vraagt me iets, en ik snap het niet. Hij vraagt het nog tien keer, maar hij praat zó onverstaanbaar Engels. Spreek je wel Engels, vraagt hij. Ik moet er bijna om lachen, hij is degene die niet te verstaan is :)

Uiteindelijk bedoelt hij te vragen of hij me kan rondleiden als een gids. Maar ik wil niet, althans, niet met iemand die zo slecht Engels spreekt (maar dat laatste zeg ik niet). Hij neemt me mee het dak op en ik zie de gebouwen van de Settlers, het prikkeldraad, en hij laat me bepaalde gebouwen zien. Een school die nu niet meer van hen is, waar een Molotov cocktail flinke schade aanrichtte en wat nu gebruikt wordt door de Settlers. Straten die dicht zijn. Het gebied waar ze niet mogen komen. Ik weet niet wat ik zeggen moet.

< Vanaf het dak

Eenmaal buiten op straat ontmoet ik een andere jongen. Hij wil me ook rondleiden, en ookal wil ik eerst niet, ik besef dat ik hier wel een gids nodig heb wil ik snappen hoe het precies in elkaar steekt. Dus ik ga akkoord.

Als echte Hollander vraag ik wat het kost, maar hij laat het open. Kijk maar wat je er voor over hebt, zegt hij. Dus we gaan op pad.

Hij laat me een checkpoint zien bij het eerste gebied van de Settlers. Zware bewaking op de gebieden die door Joden worden bewoond. Maak gerust foto’s van de soldaten, zegt hij. En ik doe het, voorzichtig.

< bewaking voor een van de woongebieden van de Joden. Kind weet niet beter....

< militair voertuig naar binnen. Hier achter een hele troep militairen. Ik stop maar even met fotograferen. Ik vind het dreigend. 


Dan komt er een militair voertuig aan, het hek gaat open, en de boel wordt extra zwaar bewaakt door militairen. Ik steek net over en een hele groep militairen loopt de straat op. Vlak voor mijn neus. Dat is het moment dat ik even geen foto’s maak. Als er een groep soldaten met enorme wapens op nog geen 2 meter afstand van je staat, dan doe je even helemaal niks meer. Althans, ik niet. Ookal ben ik toerist, en ben ik niet degene die in het conflict verwikkeld zit, dit vind ik maar niks. Brr....

We lopen verder en hij vertelt her en der wat over hoe de stad er vroeger uit zag. Over Arafat, over hoe het is om hier te leven in deze situatie. Over de honderden camera’s die overal hangen (en inderdaad, ongelooflijk hoe zwaar bewaakt deze stad is).

Hij vertelt over de watertoevoer (Israeli hebben altijd water, wij niet altijd. We gaan vaak naar de Moskee, daar is water gratis)

En dan gaan we een spookwijk in. Hier woont zo goed als niemand meer. Wat Joden, een paar Palestijnse gezinnen, en voor de rest is het doods. Ingegooide ruiten, interieurs die gewoon nog zijn zoals ze waren. Graffiti. Bizar. Dit deel van de stad kom je alleen in door het checkpoint. Strenge controle door militairen. Ik volg braaf.

Eenmaal in de spookwijk laat hij me een oude Moskee zien. De ramen zijn ingegooid, het ziet er heel verdrietig uit. De deuren van de winkels die zijn verzegeld zijn bespoten met de vlag van Israel. Her en der zie ik leuzen. Tegen de Israeli, tegen de Palestijnen. Overal haat.

< bij het checkpoint, iemand krijgt grondige controle

< oude moskee, ruiten ingegooid, interieur nog in tact, winkels onder gesloten en verzegeld.

< verzegelde winkels, Joodse vlag en leuzen zijn op de deuren gespoten.
























< de oude school, waar de molotovcocktail naar binnen ging.

< prikkeldraad afzettingen overal.

< haat over en weer. Gas the Arabs. Daar ben ik stil van. Hoe kunnen zij, juist ZIJ dat zeggen? :(

< verzegelde winkels. Heropenen gaat niet. Dan volgt geweld.

< Hebron

< Hebron

< in Bethlehem

< spookstad

< benieuwd wat hier staat....

< de oude fruitmarkt. Nu gesloten.

We lopen weer langs een zwaar bewapende soldaat. 

Shalom, zegt mijn Palestijnse gids tegen de soldaat. Ai…denk ik, grapjas, doe dat nou niet!
Hij vertelt dat hij soms als hij mensen rondleidt eieren naar zijn hoofd krijgt, soms stenen. Puur omdat hij Palestijns is en mensen laat zien hoe het hier is. Ik hobbel voorzichtig achter hem aan en denk er het mijne van. Ik zou geen geintjes uithalen met deze man, persoonlijk. Hij is me iets te gewapend! 

We klimmen en klimmen, straatjes, trappetjes. Ik heb het zó warm en mijn gids en zijn vriend die inmiddels aangesloten is, lopen stug door. Zij zijn het gewend blijkbaar!
We komen uit op de Palestijnse begraafplaats. Veel mensen die verderop in de stad wonen, kunnen alleen via deze begraafplaats naar hun huis. Via de hoofdstraat mag niet meer, deze is afgesloten voor Palestijnen. Dus zij moeten voor elke boodschap door de begraafplaats, door de spookstad, door het checkpoint naar de markt. En weer terug. Na negen uur mag je er niet meer in of uit. Een ghetto.

Ik krijg hier een heel naar gevoel bij.

 < helft van de straat geblockt. Die muur begrenst het deel wat niet meer toegankelijk is. Zo zijn er hele straten afgeblockt.

< wachttorens 

< mijn gidsen

< uitzicht op de moskee

We drinken wat, bovenop de begraafplaats en gaan weer verder. Hij laat me het uitzicht over de stad zien, overal wachttorens. Verderop de grote moskee met de graven van Abraham, Sara, etc. Sinds de aanslag in de Moskee is deze gesplitst in een Arabisch en een Joods deel. Het Arabische deel is dicht vanwege ramadan. Het is te heet, dus ik besluit niet dat eind te gaan lopen om te kijken of het andere deel wel open is. Ik kom tenslotte hier voor wat anders.

Hij wil me nog wel iets laten zien, iets verder omhoog. Iets met Abrahams en Sara’s water. Maar eenmaal boven blijkt dat er een man zich er naakt in onderdompelt. Ik word weggehouden hiervan en we lopen snel verder. (grinnik…)

Aan het einde van de ‘tour’ ben ik overdonderd. Zonder een oordeel te vellen vind ik het heftig wat ik zie. Want ik zie geweld en haat en dat alleen al is naar. Maar ik ben ‘blij’ dat ik ook dit stukje Israel heb kunnen zien!

< ingang Geboortekerk


Ik besluit toch Bethlehem nog aan te doen en neem een busje naar die stad. De buschauffeur zet me af bij een punt en ik heb geen idee waar ik ben. Het blijkt dat de Geboortekerk, die ik wil bezoeken, nog een paar kilometer verderop is. Dat ga ik met deze hitte in de brandende zon, toch niet lopen (36 graden, ik leg het af…), dus ik pak een taxi. Ik bezoek de Geboortekerk nadat ik wat heb gedronken op een terras. Bethlehem is grotendeels Christelijk en dus kan ik hier wel gewoon eten en drinken. Fijn!

De Geboortkerk heeft een prachtige ingang. Een bijna dichtgemetselde poort, met een klein poortje vrijgehouden. Je moet bukken om binnen te komen, en dit maakt nederig. Ik vind het mooi….

De kerk zelf had ik klein verwacht maar hij is heel groot. En ook best kitcherig, maar dat mag ook best wel. De kerk staat op de plek waar Jezus zou zijn geboren. Ook een mooie plek uit de Bijbelse historie dus.

En dan ben ik op. Gaar. Klaar.
Ik neem de taxi en de bus terug naar Jeruzalem.
Terug volgt er wel een controle bij het checkpoint. Ik hoef de bus niet uit maar er komt wel militaire controle in de bus zelf. En die is streng! Mijn paspoort wordt bekeken, tegen het licht gehouden, foto wordt naast me gehouden, al mijn stempels worden nauwkeurig bekeken. De vage stempels nog een keer extra en dan eindelijk krijg ik mijn paspoort terug. Ookal mag ik er gewoon komen, doe ik niks wat niet mag, het is toch opgelucht ademhalen. :)

< nederigheid bij het binnenkomen

< Geboortekerk in zijn geheel

8 uur na vertrek uit mijn hotel kom ik weer terug. Ik moest van de dame aan de balie voor 17.00 uur terug zijn, anders kom ik hier niet meer, aangezien van daaruit de bussen stoppen ivm ramadan.

Klokslag 5 kom ik binnen. Marcha!! roept de dame blij uit. You made it!

Ze komt aan, omhelst me en is blij dat ik terug ben.

Dat doet me goed!

Het eerste wat ik doe vandaag is douchen. Zeer, zeer grondig.

Het laatste: deze blog schrijven! :)

Tot zover mijn langste blog ooit denk ik.

Deze staat overigens tot en met maandag online. Daarna gaat hij even offline omdat ik niet weet wat de douane hier kan doen. Ik wil liever niet teveel gedoe krijgen en aangezien ze nog wel eens foto’s checken op je camera, of je computer doorspitten of dwingen je Facebookpagina te openen, gaat deze blog offline die dagen. Ook komen deze foto’s ook niet op Facebook. Ookal heb ik niks te verbergen, ik wil dinsdag gewoon naar huis, zonder vertraging! :)
Daarna is alles uiteraard te lezen en te bekijken!