Op de radio speelde Mockingbird Hill 'shalalala twiedelididie'. En terwijl zij reed keek ik naast me en ineens wist ik waar ze me aan deed denken: vrouwtje Theelepel! :-)
Zelfde oren, zelfde haar!
Ze vroeg wat ik allemaal had gezien, en ik vertelde waar ik was geweest, inclusief mijn supermarkt wandeling. 'Daar ben je toch wel bij daglicht naar toe gelopen?' vroeg ze. 'Dat is een gevaarlijke buurt, er is pas
nog iemand op die parkeerplaats doodgeschoten.' Maf land... Gelukkig was ik er bij daglicht, maar de straatartiest gisteren had dus wel gelijk!
Helaas moet je voor de greyhound bussen een uur van te voren aanwezig zijn. Schiet niet op dus!
Terwijl ik zat te wachten kwam er een oude man naar me toe van de beveiliging die had begrepen dat ik uit Holland kom. Hij vertelde van zijn reizen over de hele wereld en ook van zijn bezoeken aan Amsterdam.
Hij heeft nog steeds spijt dat hij destijds het Anne Frank huis niet bezocht had. Hij was erg onder de indruk geweest van haar boek en had het achterhuis graag willen zien.
Ik vertelde hem van de nieuwe website waarmee je virtueel door het huis kon lopen. Maar die nieuwerwetse dingen waren niet aan hem besteed vertelde hij.
Hij was goed op de hoogte. Wist van het overlijden van Miep Gies en van de kastanjeboom die het veld moest ruimen. Dat vond hij toch zo erg...
Ik heb hem verteld dat er zoveel protest is geweest dat de kastanje er nog staat. Hij kwam later nog even naar me terug om me te bedanken dat ik hem dát had verteld.
Ik vond het zó bijzonder en ontroerend dat een oude man, ergens in Alabama, het verhaal zo goed kende en zichtbaar opgelucht was toen ik hem vertelde van de boom...
Bij het instappen moest hij me met een detector fouilleren en zei hij: Think about me when you go to Amsterdam, dear!
En dat zal ik doen. En ik heb me voorgenomen zelf ook nu een keer naar het Anne Frank huis te gaan.
Overigens zag ik dit echtpaar op het Greyhound station. Ik kon er niet opzichtig een foto van maken,dus hij is wat wazig, maar wát een stel. En dat roze pak van die man, met bijpassend veertje in zijn hoed. En die schoenen met sokken en zijn blik.... Ge-wel-dig! (als je er op klikt kun je hem groter zien)
Eenmaal in de bus heb ik een lekker plekje voorin gezocht en heb ik heerlijk naar buiten zitten staren. Leuk om te zien hoe anders de wegen hier toch zijn.
Brede rijbanen, om de haverklap (afhaal)restaurant, maar wel tof!
Op een van de stops kwam er een vent naar me toe, met een een of ander hardrockshirt.
Het was Gary, rockmuzikant. Hij zou optreden in Orlando, en was onderweg vanaf Houston. Ook een trip van 24 uur.
Oef...
Aardige vent, toen ik in Panama aankwam kwam hij me nog even een goede verdere reis wensen en vertelde me dat hij mijn haar zo mooi vind.
(crisis, je zou hier voor de complimenten alleen al gaan wonen, hahahahaha!)
Over Greyhound gesproken, gisteren zat ik bij een man in de bus die sprékend op Paul McCartney leek! Het is dat ik hem niet per Greyhound zie reizen, maar anders had ik het hem gevraagd!Onderweg heb ik ook nog prachtige baaien gezien, en zandduinen, zó wit....
Ze zeggen wel eens dat dit de mooiste stranden van Florida zijn hier, met hagelwit zand. Maar ja, ze zeggen wel meer....
Maar dit leek gewoon net sneeuw!! (alle foto's van onderweg zijn trouwens slecht van scherpte, maar voor de sfeer is het wel leuk)
Na 4 uur kwam ik aan in Panama, ergens in het niks. Gelukkig voor mij stond er een shuttlebusje klaar een aangezien niemand die inpikte, was hij voor mij. Met Marc, de chauffeur, sprak ik over busreizen, autorijden en muziek. Was gezellig!
Een klein uur later was ik op het vliegveld. En dat vliegveld ligt pas écht in het niks. Ongelooflijk. Op een gegeven moment reden we door een heel bosrijk gebied en dacht ik echt: als hier nog een vliegveld moet opdoemen?
Eenmaal op het vliegveld (een klein vliegveld) stond ik in no time bij de balie van Avis.
Ik was zo blij dat ik navigatie had aangevraagd, want hoe we waren gekomen, dat zou ik echt nooit meer terugvinden geloof ik.
Het ergste wat ze kon zeggen gebeurde ook: sorry, we hebben geen navigatie meer!
Ik keek haar echt aan met een blik van: dat kán niet!!
Tsja, zei ze, vroeger deden we ook zonder.
Grmbl... Ik slikte wat nare woorden ik en legde uit dat ik alleen reisde, en mezelf niet met een kaart op het stuur zag rijden, ondertussen turend hoe de straten heetten. En dat ik hier niet vandaan kwam. Dat ik thuis ook prima zonder navigatie kan rijden, maar dat het hier toch wel een ander verhaal is.
Ze legden wat kaartjes voor me neer. Hier, zei ze, een plattegrond van Orlando en Panama. Dan moet het wel lukken.
Ik dacht echt: wat flikt ze me nou? Dan moet het wel lukken? Ik ga 10 dagen rijden via Georgia, lijkt me niet dat het zo gaat lukken.
Ik heb dan ook aangegeven dat als ik dit had geweten, ik via een andere maatschappij had gehuurd. Dat ik niet die 10 dagen zonder navigatie kan rijden hier.
Toen kwam ze met de optie dat er morgen nieuwe navigatie retour kwam, dan kon ik deze morgen ophalen. Beter iets dan niets dacht ik, maar voor ik kon instemmen kwam er een reddende engel die zei dat er binnen het half uur nieuwe navigatie binnen zou komen.
En hoe wonder: 10 minuten later waren ze er al!
Ik kon de engel wel zoenen!
Volgens mij voelde zij zich ook wel rot, want ik geloof niet dat ik dit keer voor heb hoeven betalen. Scheelt weer! (maar goed, dat zie ik wel op de eindafrekening)
Ik liep naar buiten, mijn auto zou staan op parkeervak A20.
Eenmaal bij A20 zag ik geen auto die voldeed aan de omschrijving en toen begón het toch te hozen. Met bákken uit de lucht.
Je had me moeten zien, wanhopig rondhollen, koffer achter me aan, rugtas op mijn hoofd, ondertussen op de sleutel duwen om te kijken of er ergens een auto ging knipperen en van het slot ging.
Ineens hoorde ik achter me een getoeter. Jaaaaaa, mijn auto! Ik was vergeten dat de auto's hier toeteren als je ze op slot drukt.
Snel naar binnen gesprongen, koffer achterin, en toen zat ik echt tot het bot doorweekt in de auto. Maar hé, auto is binnen!
Bij het wegrijden kon de GPS geen signaal vinden. Het vliegveld is nieuw, en de navigatie kende de plek nog niet. Gelukkig kon ik het eerste deel nog uit mijn hoofd rijden, en daarna deed hij het gelukkig.
Binnen 40 minuten was ik bij mijn hotel. Rijden in een automaat ging weer supergoed, ineens wist ik het weer. Linkerbeen even achter het rechter haken en ik heb geen last gehad van rondzwabberende benen!
Wel hoosde het nog steeds. Marc de taxichauffeur had een supergave rockzender opstaan en die heb ik gelijk opgezet. Eerste nummer: Highway to Hell van AC/DC. Grinnik... zo zag het er buiten op dat moment wel uit ja!
Ik krijg alleen de cruisecontrol nog niet aan de praat. Maar dat gaat vast wel lukken!
Zo half 5/kwart voor 5 was ik in het hotel. Ik heb mijn spullen uitgepakt en wilde even naar het strand lopen, het was inmiddels droog.
Wat een gedoe zeg! Niks, maar dan ook niks is hier ingericht op voetgangers. Geen stoplichten om over te steken (dan maar overrennen als je denkt dat het kan) en ook het strand vinden was een drama. Niemand gaat lopen, dus je komt er gewoon bijna niet.
Maar ik ga toch niet met de auto naar het strand dat hemelsbreed nog geen km verderop ligt?
Rare lui hier ;-)
En dat supermarktdeel alleen al, daar zou ik al uren kunnen rondlopen.
Heerlijk!
Enorme gangpaden met alleen al ijs, of vlees, of sauzen. Onvoorstelbaar!
Nu zit ik op mijn kamer, type dit even af en dan ga ik in een heet bat zitten, zin in!
Tot morgen weer!
Liefs,
Maart
