Twee maanden! 'Groeit hij goed? Dan is er niks aan de hand'.

Twee maanden is dit kleine mannetje alweer. Wat gaat het hard!

Na een pittige bevalling waar ik jullie de details van zal besparen was hij er dan eindelijk, mijn mooie zoon Thijs! Een klein hoopje mens, onder de poep en met een flinke bult op zijn hoofd van de vacuumpomp. Maar uiteraard vond ik hem gelijk de allermooiste :-)
Vanaf het eerste moment keek hij me met grote ogen aan, en daar is hij niet mee gestopt: kijken. Het is een ontzettend alert mannetje. Volgt alles wat hem interesseert en met 3,5 week toverde hij al een echte interactie-lach op zijn gezicht. Wat een kadootje!

< 1 seconde oud

< *knip*
Welkom op deze wereld jongen!


Gelukkig zie ik regelmatig dit bovenstaande heerlijke lachebekje, maar dat is wel anders geweest. 

Een week na zijn geboorte zat ik al bij de huisarts. Een vervangende. Thijs huilde en huilde maar. Ach, zei ze, baby's huilen nu eenmaal. Dan verwerken ze indrukken.

En hij slikt veel en er komt voeding omhoog? Hij moet gewoon wennen aan eten. Groeit hij goed? Dan is er niks aan de hand.

Ze zei nog net geen 'ach mevrouwtje...'. En ik zag haar denken 'daar heb je er weer zo eentje die denkt dat baby's nooit huilen'.

Ik kwam thuis en dacht: niks aan de hand? Het arme jochie huilt en huilt maar, en ik weet écht wel dat baby's huilen, maar dit is wel heel veel. En dat hij specifiek zo verdrietig wordt als zijn eten omhoog komt...

Op advies van het consultatiebureau zat ik 2 dagen later bij mijn eigen huisarts. Die onderzocht Thijs, vermoedde verborgen reflux (wat ik ook al dacht) en adviseerde om te beginnen met voeding indikken en het bedje schuin.

Helaas zat ik enkele dagen later weer bij haar. Thijs krijste echt van voeding tot voeding, ik zat elke nacht tot half 2, half 4 met hem op. Een totaal hysterisch ventje die uiteindelijk na een nachtfles uitgeput in slaap viel. 

's Morgens begon het feest dan gewoon opnieuw. Ik kreeg een zuurremmer voorgeschreven door de huisarts en toen dat niet hielp een spoedverwijzing naar de kinderarts. Die schreef een verhoging van de zuurremmer voor en voor de zekerheid speciale voeding. (waardoor hij bij elke boer ruikt alsof je een zak kaaschipito's opentrekt...)
Bij een weekendarts kreeg ik twee weken daarna medicatie bij die zijn maag sneller leegt, en nog steeds bleef hij maar huilen. Een lieve weekendkinderarts overigens, die me aan het huilen bracht toen ze zei: 'als het niet gaat, dan nemen we hem op hoor, als je de neiging hebt hem in de tuin te zetten 's nachts, bel ons, hij kan hier altijd terecht!' Zo lief. Natuurlijk wil ik dat niet, maar dat het kán geeft al rust!

Weer terug bij mijn eigen kinderarts kreeg ik een paar weken later nieuwe medicatie. Andere zuurremmers. En toen begon ik voorzichtig verandering te merken. In plaats van de hele dag huilen sliep hij soms 1 of 2x per dag 2 uurtjes. Wat een verademing. Dan kon ik ook even gaan liggen.

Want dat lukte de eerste weken helemaal niet. Ik was kapot, had ook mijn rust nodig. Ik was tenslotte ook gewoon nog maar net bevallen. 

Mensen zeiden zo vaak: ga toch even liggen als hij ook slaapt! Aaaaaaaah....HIJ SLAAPT NIET!!! 

Dus geen rust voor dit lijf. Ik heb uren met hem rondgelopen in de draagdoek. Rechtop, dat is het enige wat hij trok. Liggen was huilen, alsof je zelf met flinke aanvallen brandend maagzuur op je rug moet liggen.

Arm ventje.

Toen het iets beter ging kon ik ook af en toe lekker met hem rondlopen in de wagen. Wat fijn, eindelijk echt wandelen.

Nog steeds was het niet ideaal, want tussen 15 en 23 uur huilde hij nog heel erg veel. Maar het was niet meer de hele dag, dus beter te doen!

Maar toen, twee weken terug, ging het weer minder. Thijs begon weer meer te huilen, minder te slapen, weer veel geklots van zuur en ik belde vorige week donderdag de kinderarts op, in de hoop dat die wat kon doen.

De vorige keer had ze al gezegd 'we hebben alle opties eigenlijk al wel gehad'. Dus ik was er bang voor...

Ik kreeg pas na 5 dagen een telefonisch consult, want ja...vakantieperiode. Grrr... 

Maar dinsdag hebben we dan eindelijk verhoging van de medicatie gekregen, passend bij zijn nieuwe gewicht.

En dat werd tijd, inmiddels was ik helemaal kapót. Hij huilde weer van voeding tot voeding. De consultatiebureauverpleegkundige was hier, zag het aan en zei: hou je dit vol zo? Vanaf die opmerking heb ik twee dagen lang alleen maar gehuild. Nee, ik hield het niet vol, maar wat moest ik? Ik was zo moe. Van het weinig slapen, van het de hele dag met hem rondlopen, van het aanhoudende gehuil. Ik kon echt niet meer.

Dat is niet helemaal zoals het zou moeten. Thijs is 2x een nachtje bij mijn ouders geweest zodat ik kon bijslapen (wat de eerste keer totaal niet lukte uiteraard, haha). Bijgeslapen ben ik niet, maar even zonder huilen was heel erg fijn! Alleen al even kunnen douchen in rust.

Ik hoop dat de verhoging van de medicatie aanslaat. De afgelopen dagen gingen best fijn, dus wie weet! 

Ik kijk er ontzettend naar uit om weer aan het werk te gaan, in mijn nieuwe functie. Om de inhoud ervan uiteraard, maar als hij de hele dag huilt ook om gewoon even weg te zijn bij het geschreeuw. En daar voel ik me dan weer rot over.

Want natuurlijk wil ik niet bij hem weglopen. Hij kan er tenslotte ook niks aan doen. Ik 'heb' hem niet omdat het altijd alleen maar leuk moet zijn. Dubbel dus.

Aan de andere kant zie ik op tegen werken, omdat ik zo vreselijk moe ben dat ik niet zou weten hóe. Maar we hebben nog even een kleine 4 weken. Het komt vast goed!

Hoe heerlijk zou het zijn als we nu nog een paar weken samen écht kunnen genieten, zonder pijn, zonder tranen, uitrusten samen, ontdekken. Gewoon, zoals het zo moeten. Zodat ik straks, als ik terugkijk op mijn verlof, de leuke dingen zie. Net als bij een bevalling 'je vergeet het zo weer!'. Ik teken ervoor!

Op de kleine, mooie, lieve jongen met zijn prachtige lach dus maar. Mijn kaaschipito die vandaag zijn tweede vermaanddag viert. Dat er nog maar ontzettend veel mooie maanden en jaren mogen volgen! Ze kunnen nu alleen maar beter en leuker worden, hoe fijn is dat?

*proost*