Of die zomerdag in Parijs, dat ik in de avondzon op het Louvre zat. Op een muurtje, rug tegen een pilaar, en achter mij speelde een man zo prachtig viool. Ik kan geen klassiek vioolstuk horen of ik ben daar, in Parijs, met mijn ogen dicht, genietend van de zon en de muziek.
Parijs brengt me sowieso mooie muziekherinneringen, en dus is deze dag 7 gewijd aan Parijs. In 2006 speelde U2 met de Vertigo tour de stadions in Europa plat. Ik wilde ze graag een keer live zien, maar juist toen ze in Nederland kwamen zat ik in Parijs. Maar ooooh, wat een stom toeval: een paar dagen voor ze in Nederland zouden spelen, speelden ze... juist ja: in Parijs!
Ik heb via eBay een kaartje gevonden, laten opsturen, géén idee of hij echt was, maar wie niet waagt...
Een paar dagen later stond ik bij Stade de France, en mijn kaartje werkte!
In het stadion, zon op mijn gezicht, Snow Patrol in het voorprogramma, begon een heerlijke avond. Ik ontmoette een stel mannen uit Twente. We hebben een supergaaf concert gehad. We hadden elkaar nooit ontmoet, en zouden elkaar nooit meer zien, maar muziek verbroedert.
Zij gingen 's nachts terug met de bus naar Nederland, ik stapte in de metro op weg naar mijn hotel. De metro zat afgeladen vol met uitgelaten concertgangers en danste op de rails. Met de hele coupé en waarschijnlijk de hele metro zongen we uit volle borst Vertigo. Práchtig!
Ik kan het nummer dan ook niet horen, zonder te denken aan die stuiterende metro, daar in Parijs, 10 juli 2006.
Lights go down it's dark
The jungle is your head
Can't rule your heart
A feeling so much
Stronger than a thought
Your eyes are wide and though
Your soul it can't be bought
Your mind can wander
