Lachend het jaar uit! The best of 2010.

2010, een super jaar, en als er deze laatste dagen geen gekke dingen meer gebeuren, sluit ik het jaar af met een grijns!

Terwijl de sneeuw weer zachtjes naar beneden dwarrelt graaf ik in mijn geheugen en besluit ik een ‘best of 2010’ te schrijven met daarin dingen die me vreselijk aan het lachen hebben gemaakt.

Waarschijnlijk wordt dit blog dan ook alleen leuk voor mij en degenen die er bij waren, want zo werkt dat helaas met leuke dingen. Je had er bij moeten zijn...

Een hoofdrol is weggelegd voor Tanja. Met haar heb ik volgens mij de meeste slappe-lach verhalen beleefd dit jaar.

Eten

Nog geen uur geleden viste ik een kerstkaart uit mijn brievenbus van Tanja. 'Ons’ best of 2010 verhaal werd ook op die kerstkaart nog even aangehaald. Ik stond alweer hikkend van het lachen bij de brievenbus, dus daar komt ie:

Het was in Krakau, het was de een-na-laatste avond en we besloten echt Pools te gaan eten in een tentje tegenover ons hotel. Het restaurant was leeg, en we namen plaats aan een grote ronde tafel bij het raam.

De serveerster kwam de menukaart brengen en het water loopt ons al in de mond. Wat een zalige gerechtjes allemaal. We besluiten wat méérdere kleine gerechtjes te nemen, om zo te kunnen proeven van al het lekkers op de kaart. En die bestelling geven we dan ook door. ‘Ar joe sjoer’, vraagt de Poolse dame in gebrekkig Engels aan ons.

Huhuh, absoluut, knikken we hongerig. We besluiten er ook nog wat frietjes bij te nemen.

We begrijpen haar vraag pas als ze aan komt met ons eten. Werkelijk de hele tafel wordt vol gezet met schalen eten. Aardappeltjes, koolsalade, rode kool, echt het kán niet op. Er staan minstens 8 schalen op tafel, als het er niet meer zijn.

Hoezo bijgerechtjes? Zo te zien hebben we ládingen hoofdgerechten besteld. We kijken elkaar aan en kijken naar de tafel. Wat een belachelijk gezicht. Twee meiden, een énorme tafel vol voedsel, en dan ook nog allebei met ons gezicht naar het raam gekeerd, uitkijkend over die volgeladen tafel. Wat zullen ze in de keuken en buiten lol hebben gehad. De jaaromzet in 1 avond gehaald!

Als ik er nu weer aan terugdenk, begin ik alweer te gieren van het lachen. We zijn braaf gaan eten en we hebben echt een hele slag geslagen in al dat lekkers. Het was ook zó heerlijk allemaal!
Als twee Michelinmannetjes leunen we achterover en met het schaamrood op onze wangen antwoorden we met een volmondig ‘ja!’ als de serveerster weer komt afruimen en vraagt: ‘iet was a little bit to mutsj, wasnt it’.

We bestellen toch nog een dessert....en rekenen schandalig weinig af.

Taxi

Ook de terugreis naar het vliegveld is een leuke. Voor 100 Zloty vinden we een taxi die ons wel naar het vliegveld wil brengen. De taxi rijdt keurig voor en we rijden goedgemutst weg met onze (bijna jarige) chauffeur.

Na iets meer dan een kwartiertje neemt hij de afslag van de snelweg en tot ons afgrijzen zien we daar een totaal ander vliegveld op de borden staan. Ja maar... híer moeten we niet zijn, stamelen we.

Are you sure, vraagt hij. Wij: JA!!! Hij geeft een ruk aan het stuur en belandt weer op de snelweg. We moeten op een heel ander vliegveld zijn, nog een dik uur rijden.

De arme man probeert ons uit te leggen dat hij natuurlijk niet voor slechts 100 Zloty daar helemaal heen kan rijden. Pfft... je doet er niks aan, dus we hebben netjes betaald, maar mensenkinderen, wat hebben we gelachen achterin. En hij om ons. Elke rockzender die voorbij kwam werd door de achterbank hardop meegebruld en hij schudde af en toe meewarig zijn hoofd.

Het was vást zijn leukste verjaardag in jaren!

Haarvet

Mijn andere humormoment is weer met Tanja. We gaan naar Dolf Jansen zijn show ‘Altijd Verder’ in de schouwburg van Haarlem. Van te voren zouden we een bak koffie met hem doen, om half 8.

Gezellig kletsend en etend zitten we van te voren bij Tanja thuis. Tot we op ons horloge kijken. Half 8 geweest? Whát? We hebben Dolf laten zitten! (sorry Dolf....) 

Als een haas spoeden we ons naar het theater, en halen we de kaartjes op. ‘We willen ook graag nog even naar de artiestenfoyer, we hebben een afspraak’ geef ik aan de balie-dame door.

Jaja, dat zeggen ze allemaal, kaatst ze terug. En gelijk heeft ze...

Ik stuur een berichtje en binnen no-time worden we door de beveiliging opgehaald. We kletsen even met Dolf en dan vraagt hij of wij haargel oid bij ons hebben. Nou... nee, eigenlijk niet.

‘Alleen lippenvet’, zegt Tanja. Ze haalt een potje rozen-menthol lippenvet uit haar tas. Dolf haalt er een vinger doorheen en smeert het in zijn haar. Zo, dat zit!

Hij gaat nog even naar zijn kleedkamer voor de show en wij verdwalen ongelooflijk achter de schermen van het theater. Gierend van het lachen lopen we van witte gang naar witte gang, trap op, trap af, de verbaasde blikken van de mensen die daar werken negerend.

Net op tijd zitten we op onze plek. En vragen ons af: zou de eerste rij gedacht hebben: wat ruikt het hier naar rozen en munt?

Schaapjes tellen

Dit jaar heb ik ook Gonzalo leren kennen, een ontwerper uit Chili die ik via Twitter volg, en vice versa. Vanwege het tijdsverschil hebben we nog wel eens contact als ik niet kan slapen en hij gewoon geniet van zijn avond.

Op een avond lig ik weer in bed. Klaarwakker. Mopperend omdat ik de slaap niet kan vatten. Gonzalo en ik communiceren hoofdzakelijk in het Engels. Soms gewoon zo, soms gooien we Google Translate in de strijd.
Dat levert soms hilarische vertalingen op.

Ik mopper tegen hem aan via Twitter dat ik niet kan slapen. Well, krijg ik als antwoord terug, you should try to calculate sheep!

Dat schapen calculeren kwam zo vréselijk grappig over op dat moment (en daar had je misschien echt bij moeten zijn) dat het echt een running gag is geworden tussen ons. Leuk!

Overigens was zijn eerste Nederlandse woord: konijnen. Na mijn ‘enthousiaste’ getwitter over mijn logeerkonijnen die vanwege de regen regelmatig afgegoten moesten worden deze zomer.

Misschien goed om het voor dit blogje even hierbij te laten, voordat het een heel boekwerk wordt.

Wellicht later deze week meer!