Na een prima vlucht (en me alweer afvragen waarom ik ook alweer vlieg, zucht) landden we in Marrakech tegen half 9 vanmorgen op een werkelijk schitterend vliegveld gebouwd in organische vormen en met prachtige met Arabische vormen versierde matglazen ruiten. Een verrassing!
(café Arabe)
Bij het verlaten van het vliegveld stond er, net als in een film, een man op ons te wachten die een bordje omhoog hield met 'Maartje Kuperus'. Onze chauffeur! Na een mooie rit over wegen met honderden brommertjes, karren met ezeltjes en oude auto's kwamen we aan bij de Medina, de oude stad! Nadat we door de poort binnenreden ontvouwde zich weer een scene als uit een film. Kriskras in een taxi door de smalle straatjes van de Medina. Brommertjes die om ons heen slalomden, mensen die aan de kant sprongen. Linksom en soms rechtsom ezelwagentjes en andere bizarre vervoersmiddelen. De straatjes zijn zo smal dat de taxi er amper doorheen paste. Wat een wereld!
In één van de smalle straatjes stopte de taxi en achter een grote bruine deur kwamen we een prachtig Riad binnen. Witte muren, een binnenplaatsje met olijfbomen, echt heel mooi! We werden verwelkomd met mierzoete muntthee en sinaasappelbisquitjes. Heerlijk!
Op de eerste verdieping liggen onze kamers. Elk een ruim verblijf met zware houten deuren en een oude tegelvloer. Van binnen is de kamer te sluiten met een schuifje. Van buiten niet op slot te doen. Houten balkenplafonds, een badkamer met douche en zware houten luiken naar de binnenplaats. Een plaatje, wij zijn blij!
Nadat we onze spullen hebben gedropt, en andere kleding hebben aangetrokken vanwege de hitte (en natuurlijk kleding tot over de knie, lange mouwen, om niet aanstootgevend te zijn) gaan we op pad. We worden de wirwar van straatjes uitgeleid door Fatima die ons naar een herkenningspunt brengt, waarna we alleen verder kunnen. Wat een doolhof!
Eenmaal zonder Fatima begint de aandacht van de mannen. Ze fluiten, zitten achterstevoren op hun fiets of brommer en roepen dingen als 'jij bint biezonder', 'mooi' etc. We worden nagewezen, nagefloten en geroemd om onze blauwe ogen. Ik vraag me echt af waar de lange mouwen en de bedekte knieën nog voor dienen? Erger dan dit kan het, zelfs met blote benen en korte mouwtjes, toch niet worden? Mocht je ooit een minderwaardigheidscomplex hebben, kom vooral naar Marrakech. Ik overweeg om John, mijn imaginary husband weer in het leven te roepen, hij zou hier zeer welkom zijn.
Na nog meer straatjes, heel veel ooohs en aaahs van onze kant, verkopende mannen die ons graag de hele inhoud van hun winkel showen en een hoop mooie winkeltjes met sieraden, leer, schalen en weet ik wat nog meer, komen we in het echte centrum. Het grappige is dat het hele 'lastig vallen' hier wel meevalt, waarschijnlijk omdat hier meer toeristen zijn, maar de verkooptruukjes zijn hier wel weer enorm. We mogen ruiken, proeven, maar worden vooral verleid om te kopen. De verleiding is nog best groot, want het ruikt er heerlijk. Naar amber, sandelhout en andere heerlijkheden, maar we trappen er niet in! Gaandeweg ontdekken we dat een beetje wazig kijken en gewoon in het Nederlands terugkletsen, naar je oren wijzen en moeilijk kijken op: 'joe spiek inglisj' en 'parlez vous francais' het beste werkt.
De straatjes zijn zo smal dat niet eens alles er tegelijk door kan. Op een gegeven moment komt er een kar aan met huiden. Tanja springt in een portiek en ik ook nadat ik snel deze foto maak. We zitten zowat bij iemand op de toonbank, blijkt. Het is oren en ogen openhouden hier, dat blijkt, want men gaat gewoon door!
:)
Halverwege komen we Café Arab tegen. Dit café is ons aangeraden vanwege het prachtige dakterras en het lekkere eten. We lunchen relatief vroeg, maar onze magen staan nog ingesteld op Nederlandse tijd. Trek! Met een groot glas heerlijke citroenlimonade zonder suiker, kip, heerlijke groenten en een soep, een heerlijke lunch! Ook hier in het gebouw is de lichtval net als buiten zó mooi. De kleuren, het licht, de schaduwen. Ik kan niet stoppen! :)
We zijn moe en gaar en weten weinig weerstand te bieden aan het grove geschut dat op ons af komt. Mensen fotograferen is lastig, men wil er geld voor en roept naar ons. Ook hier geldt: net doen alsof je neus bloedt kan helpen, maar de slangenmannen en de aapjes zetten we nu niet op de foto. Overigens zijn de mannen met de slangen nog wel ok, die met de aapjes wil ik niet eens fotograferen, apen horen niet aan kettingen... en ik weiger er aan mee te werken.
Uit het niets komt een hennaschilderes op ons af. We ketsen dit onmiddellijk af, geen interesse. Maar de vrouw laat het alleen maar even zien en begint te schilderen op Tanja's hand. Voor geluk, zegt ze herhaaldelijk, voor geluk! Ik zie de bui al hangen, maar schiet enthousiast platen. Tenslotte hebben we al gelijk aangegeven dat we niet wilden. En ja hoor, aan het eind wil mevrouw 600 MAD. Omgerekend bijna 60 euro. Is ze helemaal gek geworden! Ook hier helpt boos worden in het Nederlands en uiteindelijk laat ze ons gaan. Een illusie armer, maar een ervaring en een mooi stel foto's rijker!
We besluiten terug te gaan. Het is heet, we verbranden inmiddels best wel en we zijn moe en gaar! Zweet loopt in straaltjes van mijn benen (?) en als we zelfs de strijd aan moeten gaan met 2 kramen die water verkopen is het gewoon even op!
Theoretisch is de weg terug een heel stuk terug lopen naar het noorden. Maar het de kronkelige weggetjes van de Medina met smalle steegjes, doodlopende stukken, poortjes, doorgangen en nog veel meer vaags verdwalen we toch. Zoals het hoort in de Medina. Probleem is dat we nog geen kaart kunnen pakken of de mannen zwermen om ons heen. Hinderlijk vervelend en ontzettend opdringerig. Ze willen ons stuk voor stuk wel terugbrengen en ook hier is ons geduld op. Moe, prikkelbaar en geïrriteerd houden we ze inmiddels op afstand met ferme handgebaren en stevige termen in het Nederlands. Het voornemen om beleefd te blijven en vriendelijk te lachen is binnen een dag gesneuveld. Maar voor een goed doel!
Uiteindelijk zijn we dan toch echt verdwaald. We komen door steegjes, langs ezelparkeerplaatsen en we lopen zo te zien aan de kaart rondjes rond ons Riad, maar we kunnen het niet vinden. Ten einde raad kloppen we aan bij een ander Riad dat ons op hun mooie binnenplaats uit de brand helpt. Ze bellen ons verblijf op en we worden gehaald door een van de medewerkers bij ons. Heerlijk. We blijken inderdaag op nog geen 3 minuten lopen van ons Riad te zitten, maar dit hadden we zelf nooit gevonden!
Ezeltjes in rustEenmaal terug willen we even internet op. Er is Wifi, maar het lijkt afgesloten te zijn wegens niet betalen (van de eigenaar). Lekker dan.... dus nu maar even een verhaal tikken, termijn de mieren over me heen lopen. Die zijn zeker gek op de zalige lavendelzeep die hier lag en waar ik nou heerlijk fris mee afgesopt bent?
Dan foto's bekijken en maar kijken wanneer we ze online krijgen. Eventueel vanuit Café Arab als het moet!
's Avonds eten we in ons Riad. Na een zalige maaltijd van een tajine met groenten en aardappel en eentje met kip en ingelegde citroen verkassen we naar het dakterras. Het is zacht buiten, en op ons rug op een bedje kijken we naar de sterrenhemel en nemen we de dag door. Bij het terug gaan naar de kamers zit er een hagedis stil te wachten op het plafond. Wat een dag, wat een avond!
Op naar dag 2, waar we de Medina grotendeels gaan mijden en lekker een koel en groen park induiken met een boek. Één ding: het is hier prachtig, kleurrijk en zó anders. Vakantie ten top!
