Mijn meest trotse blog ooit!

Hier sta ik dan, aan het begin van een blog dat ik al 3 jaar hoop te schrijven. En dan mág ik hem eindelijk schrijven en dan staar ik naar het lege 'vel' en weet ik gewoon niet waar ik moet beginnen.

Dus ik begin maar gewoon waar het hoort: bij het begin.

Er was eens....

Het begon 3 jaar geleden. Ik zat met mijn schoonzusje in de sauna en het gesprek draaide naar 'kinderen'. Ze kende mijn kinderwens ik vertelde haar dat ik, als ik een jaar of 38 en nog single zou zijn, alleen moeder wilde worden. Waarom dán pas, vroeg ze plotseling, je hebt toch al jaren een kinderwens?  

De dagen daarna zat ik in shock op de bank. Ja, die kinderwens had ik al jaren, maar om dit nú al in mijn eentje realiseren? En de buitenwereld dan? En wat zou mijn familie zeggen? En mijn werk?

Is een dergelijke keuze niet veel meer geaccepteerd als je een laatste-kans-moeder bent? Dat je zo tegen de 40 loopt en dat iedereen het dan uiteraard snapt dat je een dergelijke keuze maakt.

Aan de andere kant: waarom zou ik rekening houden met het oordeel van een ander. Het is mijn leven.

Ik heb veel nagedacht en kwam tot de conclusie dat ze gelijk had. Waarom niet nu?

Die conclusie moest ik even laten bezinken.

In die drie jaar die daarop volgden is er veel gebeurd. Ik oriënteerde me eerst op de financiële en juridische kant van een dergelijke keuze, dacht daarna na over gevoel, ethische vragen en twijfels. Over 'kan ik dat een kind wel aandoen' en over of mijn keuze niet ongelooflijk egoïstisch zou zijn. Over de gevolgen, de zwaarte van een dergelijke beslissing. Ik vond 'lotgenoten', geweldige meiden die allemaal voor dezelfde keuze stonden. Met dezelfde vragen, dezelfde twijfels en dezelfde angsten. Heerlijk die herkenning!

Ik volgde een workshop over alleenstaand moederschap en de keuzes daarbinnen, ging praten in het ziekenhuis, kwam op wachtlijsten terecht en werd twee keer gewogen door een psychologe en godzijdank niet te licht bevonden. En ik startte met het hele proces. Eindelijk.

Anderhalf jaar, veel teleurstellingen, medisch gedoe, onmacht en tranen later gebeurde er nog niks. Helemaal niks. Ik veranderde van koers, nog een keer van koers, maakte nieuwe keuzes, maar nog steeds gebeurde er niks.

Inmiddels was ik bijna 3 jaar verder vanaf het moment dat ik de knoop had doorgehakt en de moed zakte me in de schoenen. Is dit dan uiteindelijk niet mijn weg? Of niet op deze manier?

Zelfs het ziekenhuis schatten mijn kansen niet heel hoog in en boden me meer medische hulp. Maar was ik daar wel aan toe?

Maar de wonderen zijn de wereld nog niet uit!

Ik kan vol trots (en nog steeds vol ongeloof af en toe!) zeggen dat ik 12 weken zwanger ben. 

Als alles goed gaat wordt mei 2013 een hele mooie maand. 

Dus als ik af en toe met een iets té grote grijns rond loop, en gewoon mijn hoofd uit glim, dan weten jullie hoe het komt! :-)

Mijn huiskamer staat vol kadootjes en kaartjes. Ik voel me al wéken jarig. Mijn collega's zijn begonnen met breien en de bollen wol in roze/blauw en wit zwerven over hun bureaus (wat de creaties moeten worden is nog onbekend, voor nu zijn het net pannenlappen).

Ik ben een blij mens, en bij deze sta ik op het dak en schreeuw in het er vanaf. Hallo wereld, dit is mijn verhaal!