Voor de mensen die mij kennen is dat geen verrassing. Ook kan ik wel eens makkelijk zijn, vind ik gerust 's morgens mijn achterdeur niet op slot enzo.
Vanmorgen kwam ik beneden, keek de tuin in en zag dat mijn poortdeur wijd open stond. Evenals mijn schuurdeur. *slik*
Mijn mooie fiets.....
En hoe kan die schuurdeur open zijn? En ineens bedacht ik me: ach ja, die had ik 1,5 week geleden van het slot gehaald voor de schilders. En natuurlijk vergeten op slot te draaien. Ai....Muts dat ik ben, wáárom let ik dan ook niet beter op?
Snel schoot ik in een jurkje, en met ontploft haar sloop ik naar de schuur. Mijn fiets, mijn fiets. Shit shit shit. Verdorie, waarom let ik dan ook niet op. Is zo mijn fiets gejat en allemaal door mijn eigen stomme schuld.
Zoals altijd stond de schuur vol met zooi (die schuur he, daar staan gewoon nog dozen in van 10 jaar terug toen we hier samen kwamen wonen. Ik kom er nooit, alleen voor mijn fiets, dus géén idee wat er staat!) En in het midden van alle zooi, stond mijn fiets gewoon. Net als altijd. Met die doos die ik er na het schilderen op had gepleurd. Met de stoeltjes er tegenaan geleund. Met die bezem die schuin in het stukje vloer staat dat ik 'pad' noem, maar meer een survivalroute is.
Hij stond er gewoon!
En juist die zooi heeft hem gered denk ik. Want inbreker of niet, om een fiets vakkundig en geluidloos tussen Maartje haar puinzooi weg te Mikado-en, dat is zelfs voor een ervaren inbreker een brug te ver denk ik.
Beste inbreker: aangenaam, Maartje Kuperus, topchaoot. Eat your heart out!
