Hoe als je je met zorgeloosheid kon omringen...

Hoe als je je met zorgeloosheid kon omringen en dat dat je ruimte was.  
Bert Schierbeek













Soms is hij daar ineens: de knak. Ik knakte gisteren en dat kwam niet onverwachts. Mensen die me waarschuwen en ik ben dan weer zo eigenwijs dat ik niet wil luisteren. As usual... Stom stom stom...

Dus vandaag was het een dag van uitwaaien, bezinning, nadenken en tegelijkertijd verstand op nul.

Ik ben naar het strand gegaan en heb daar heerlijk gelopen, geklommen en geklauterd. Sluipend bij Schotse Hooglanders, rennend van een heuvel af, tegen de wind in gezandstraald over het strand en daarna met rode wangen, zeewind-haar en een wat leger hoofd weer terug. Zorgeloosheid. Soms niet eens na kúnnen denken omdat de wind je om de oren giert.

Zo'n dag. Eentje die doet wat hij moet doen!
En een impressie, omdat die camera toch altijd mee moet....

Op een duin zat ik, uitkijkend over de vlakte. Prachtig daar. Ogen dicht, zonnetje op mijn wangen.
Toch is na een kwartiertje op de grond zitten duidelijk dat de grond nog lang niet zonverwarmd is :-)
Brrr....

En toen opende ik mijn ogen weer, en stonden deze jongens ineens voor me. (op gepaste afstand, dat gelukkig wel)


Schotse Hooglanders. Prachtig gloeiend in de zon.

Daar gaan ze

Het waaide zo ontzettend hard dat er een continue stroom van zand overwaaide. Moeilijk vast te leggen.
De zon was verdwenen, en ik kreeg waar ik om vroeg: uitwaaien!

Maar als schelpje of steentje bescherm je toch mooi het zand achter je!