Maar nu bij het bekijken van de foto's zie ik wat ik al hoopte, juist die dramatische luchten hebben de mooiste foto's opgeleverd!
De A1A loopt tussen de Atlantische Oceaan aan de ene kant, en meren/rivieren aan de andere kant door. Een plaatje om te zien! Aan de linkerkant begon de zee in het begin van mijn rit heel rustig, om later bedreigd te worden door donkere wolken waar je aan de verte aan kon zien dat het ver boven zee regende. Schitterend!
Het bijna-regen-weer zorgde ook voor heel bijzonder licht over de huizen en het water aan de andere kant. Ik kon niet overal stoppen, maar wat had ik dát graag willen vastleggen!
Onderweg ben ik een paar keer gestopt en ik besloot om alleen naar Kennedy Space Center te gaan als ik nog een beetje op tijd daar aan zou komen. Mijn grens lag op 12 uur. 12.09 uur reed ik het terrein op, timing!
Onderweg kwam ik een man tegen die bij het strand woonde. Hij liep nu over het strand en kwam er bijna nooit. Hij vroeg waar ik vandaan kwam en in tegenstelling tot de meeste mensen die ik hier ontmoet had hij geen enkele behoefte om Europa te bezoeken. Nee hoor, dat zag hij allemaal wel op Travel Chanel, hahaha!Overigens vertelde hij dat ik geluk had. Vanwege veel stormen was er niet veel meer over de laatste jaren van het strand hier. Weggespoeld, het water stond heel hoog.
Het was voor het eerst, dit jaar, dat het weer echt strand werd. Jee, dat de natuur daar zoveel invloed op heeft hier!
Eenmaal in Kennedy Space Center was de tour die ik wilde doen al volgeboekt. Deze tour zou het dichtst bij de lanceerplatforms komen. Helaas...dan gewoon het park in! Ik ben begonnen bij de raketten. Het was nu droog, dus kon ik mooi foto's maken. Mooi zo met die dreigende lucht!
Na de film regende het nog steeds. Ik heb nog een tijdje met een stel Amerikanen onder een parasol geschuild, maar dit hielp op een gegeven moment ook niet meer. (we hebben nog gegrapt om met tafel + parasol het park te doorkruisen, maar toch maar niet...)
Ik besloot met een bus het terrein er om heen te verkennen. Hier mag je niet op jezelf komen, en de bustour is dan ook de enige optie. Hier ben ik zo dicht bij de lanceerplatforms geweest als mogelijk. Maar wat een vreselijk weer, ik krijg er amper een foto van gemaakt helaas.
De Spaceshuttles worden op een verrijdbaar platform gezet en dan met platform en al naar de lanceerbasis gereden. Dit gaat met een mijl per uur, en die tocht duurt 8 uur!
En toen was ik het zát. Alles was nat, het blééf maar regenen, ik stond al in de derde rij van drie kwartier wachten, het was onwijs druk... (dat hebben ze hier beroerd geregeld, mooi terrein, maar de organisatie is bagger. Ik wilde gewoon weg en dan kun je dus geen kant op...)
Uiteindelijk na een paar rijen wachtende mensen was ik tegen half 5 bij mijn auto en een klein uurtje later op mijn hotelkamer.
Het is een mooi complex, aan zee, maar ook hier is het erg druk en lawaaiig. Ik zit met mijn kamer op de begane grond, gelijk aan de parkeerplaats. Als je bedenkt dat elke auto sluit met getoeter, dan hoeven er niet eens mensen te praten of het is al kabaal ;-)
Ik ben net even wat eten wezen halen en heb het beeld compleet: een tokkie-paradijs! Echt ongelooflijk wat voor een volk hier rondloopt, gehuld in te kleine en te felgekleurde Hawaii-outfits. En dan nog wat trefwoorden: teveel bloot, teveel karaoke, te veel vermaak, teveel alcohol op dit tijdstip, teveel mensen op een te klein stukje grond. ;-) Stel je dan ook bij het restaurant nog iemand voor die vast de bingofiches aan het tellen en ordenen is (jaja, blond en gepermanent) en je hebt het plaatje compleet! ;-)
Gelukkig maar 1 nachtje!
Het is klaar, over, uit. Zin om naar huis te gaan!
Overigens vlieg ik morgen eerst naar Atlanta en daarna door naar Amsterdam. Ik ga er vanuit dat er genoeg ruimte is voor ons allemaal! Ik vond het heerlijk dat jullie met me mee zijn gereisd, vliegen jullie morgen ook het laatste stukje mee terug?
Tot in Nederland, lieve vrienden, familie en virtuele contacten! Dankjewel voor jullie gezelschap, input en hulp!
Liefs,
Maartje
