Dag 4 - De dag van de schoonheid

Vanmorgen stond ik op, met in mijn achterhoofd de beloofde zon! Spiekend tussen de gordijnen door zag ik al snel dat iemand was vergeten zijn beloftes na te komen. Een nieuwe grijze dag!
Maar dat mag de pret niet drukken, toch? Na een goed ontbijt (want ik was gisteren door al mijn gestuiter op het Louvre vergeten 's avonds te eten en daar kwam ik om 23.30 uur pas achter door een knorrende maag), ben ik op pad gegaan. Eerst maar eens naar de Sacre Coeur en het Montmartre. Net uit het metrostation kwam de typisch Franse sfeer me al tegemoet; er speelde iemand ontzettend mooi accordeon. Op de een of andere manier maakt dit de plaats nog Franser!

Onderaan de Sacre Coeur werd ik al gelijk weer belaagd door de nare armband-vlechtertjes die je echt bijna omsingelen om hun waar te slijten. Gék word ik er van.
Na een non, no, NON en NO en een laatste 'what part of no didn't you understand?'druipen ze dan toch af. Nu de volgende 20 nog zien af te poeieren ;-)
Ik begin aan de klim naar boven, dat hoort er toch bij daar, die enorme hoeveelheid treden. Fotograferen is dan een mooi excuus om halverwege even uit te kunnen hijgen indien nodig.
Langzaam probeert de zon door te breken, en dat levert al snel een mooier beeld op dan de hele dag ervoor!
Al maak ik onderstaande foto pas weer op de terugweg naar beneden.

Uitzicht vanaf bovenaan de lange trappen aan de achterkant van de Sacre Coeur.












Op het Place du Tertre is het lekker druk. Hoe commercieel ook, het is toch altijd wel een mooi sfeertje. En als een tekenaar me complimenteert met mijn mooie ogen, kan het me even niet schelen dat dit een compliment is uit commercieel belang ;-)
(toch mag hij me niet tekenen, ook niet voor een 'vriendenprijsje van slechts 20 euro'. Kreng dat ik ben)

Als het zou regenen zou ik naar de Salvador Dali expositie gegaan zijn, maar het is zowaar best aardig weer, dus ik blijf lekker buiten. In de straatjes rondom struin ik nog heerlijk rond, verstand op nul en genieten!

Onderweg vind ik op een muur dit jongetje. Zonder bordje, zonder uitleg. Het doet me wat, maar ik weet niet waarom. Hij kijkt zo treurig. (als je er op klikt vergroot hij wat)












Als ik alle trappen bij de Sacre Coeur later weer af loop zit er er iemand ongelooflijk mooi harp te spelen. Dat kunnen ze hier toch wel hoor, die straatmuzikanten. In de metro en in de ondergrondse metrogangen is het ook elke keer raak, en dat maakt het sfeertje toch wel compleet.
Deze harpist (is dat de naam?) maakt er ook een prachtig stuk van. Zonnetje op mijn bol, muziek erbij, kan slechter!









Hierna besluit ik alsnog naar Pere Lachaise te gaan. Gisteren was het er echt te koud voor.
Deze begraafplaats is zo ontzettend mooi! (voor mensen die mijn begraafplaatsblogjes irritant beginnen te vinden: lees dan hier vooral niet meer verder) ;-)

Het is erg rustig, dus dat wordt heerlijk rondkijken. De graven van Jim Morrison e.a. heb ik al een keer eerder bezocht (en die vielen me tegen), dus ik ga gewoon heerlijk lopen. Het onvoorspelbare van de begraafplaats vind ik het mooist. Kronkelende straatjes, tombes, stenen, verschrikkelijke plastic bloemen en de meest bizarre bouwwerken maken dit denk ik wel tot de mooiste begraafplaats die ik ken.

Een van de oude beelden lijkt na het fotograferen wel een tekening.
Het is dat het zo ver weg is, anders zou ik hier best begraven willen worden, ooit. Het lijkt me er zo rustig!
Terwijl ik dit laatste type moet ik hardop om mezelf lachen. Ik zit nu in de Thalys, de mensen om me heen kijken heel vaag waar ik zo om moet lachen.
Ik zie mezelf voor me, liggend in een mooi graf, denkend: goh, lekker rustig hier! :-)

Anyway, de graven dus. Sommige zijn prachtig begroeid met groen, anderen zijn keurig bijgehouden en hebben blauwe en roze plastic bloemen. Weer anderen zijn bovengronds en hebben de deuren openstaan. Het heeft wel iets lugubers, alsof je die deur elk moment piepend en krakend kunt zien sluiten. Apart!
Via steile trappen en smalle paadjes loop ik verder. Ik zou hier wel uren kunnen lopen, maar helaas, ik moet ook weer naar huis. Waarom heb ik niet een dag extra gepakt hier. Ik kan verdorie nog dik 9 weken vrij nemen dit jaar.
Hmmm... volgende keer!

Inmiddels loop ik hier al meer dan een uur en ik denk dat ik al wel meer dan 100 foto's heb geschoten, maar de tijd is eindig en mijn batterij ook (weer) ;-)
Ik loop naar buiten en tegen de buitenmuur van de begraafplaats blijf ik heerlijk even in de zon staan. Of het de zon is, de hele dag buitenlucht of dat het hier warm is, maar ik zit nu met gloeiende konen in de trein. Zalig!

In een half uur loop ik naar Place de La Bastille om daarna de metro terug naar het hotel te pakken, hier staat bij bagage nog steeds. Onderweg blijft de metro ondergronds stilstaan. Ik versta niet alles van wat ze zeggen, maar het komt er op neer dat ze niet verder kunnen omdat we het station niet op kunnen.
Even denk ik: er zal toch niks gebeurd zijn? De terreurdreiging is hier duidelijk nog groot, want overal (Louvre, Sacre Coeur, Eiffeltoren) zie je het leger met flinke wapens rondlopen.
Maar gelukkig blijven we niet al te lang stil staan. Het zou wat zijn, ik onder de grond, mijn bagage in het hotel en mijn trein die inmiddels wegrijdt vanaf perron 7.
Al zou een verplichte extra nacht geen straf zijn natuurlijk, mits wel lekker in een hotelbed en niet in een metrostel!

Al met al kom ik natuurlijk weer keurig op tijd aan bij Gare du Nord. Spijt van die extra dag, want dan zou ik nog naar Bois des Vincennes, waarvan ik even helemaal vergeten was dat het bestond en hoe mooi het was.
Of nog uren lopen, door de Marais. Of.. of....

Nou ja... ik zit in de trein, niks meer aan te doen!

Tot de volgende trip?