Deze week kreeg ik, net als vaker, de vraag: jij bent wel heel open he?
Open... ja, ik denk dat ik inderdaad wel heel open ben. Ik vertel makkelijk wat me bezighoudt en heb weinig drempels als het gaan om het delen van mijn gedachten. Als er grootse dingen zijn die me bezighouden, dan kán ik ook niet anders dan het delen. Maar ook kleine dingen, hersenspinsels, gevoel.
Ben ik verdrietig, dan zie je het. Ben ik verliefd, dan grijns ik van oor tot oor. Een open boek. Ik kan niks verborgen houden. Wat ook wel eens lastig is! ;-)
Gaat het op het werk goed, dan stuiter ik over de afdeling, zingend, fluitend. Dingen die ik bereik of voor elkaar krijg kan ik dan wel van het dak schreeuwen. Ook kan ik dan slap van het lachen van mijn stoel af vallen (en dat gebeurt dan ook echt wel een paar keer per week, arme collega’s).
Zit me iets dwars of is er stront aan de knikker, dan loop ik met stoom uit mijn oren rond en kan ik mopperend en foeterend de dag doorbrengen. Je hoeft maar naar me te wijzen en ik ontplof.
Dan zit ik in de auto naar huis, dan komen de tranen. Dan brul ik een minuut en dan ben ik het kwijt. Emotioneel dier.
En dan kijk ik naar mijn collega’s. Zij zitten met dezelfde mooie momenten, dezelfde dramadagen. En zij gaan meestal heel koel en stabiel de week door. Hoe doen ze het toch?
Nuchter, stabiel. Ben ik dan de enige die zo’n emotionele rollercoaster is?
Belangrijker nog: zou ik dat moeten veranderen? Zou je beter functioneren als je stabieler en minder emotioneel werkt? Of zou mijn openheid ook de oorzaak zijn van goede contacten en credits bij mensen?
Ik ben er nog niet uit... Maar ik ben wel eens jaloers op de mensen die zo stabiel door het leven gaan. Het lijkt me best eens makkelijk.
En ookal zou het anders moeten. Zou ik dat dan kunnen? Of maakt dit me wie ik ben? Zou ik kunnen leven zonder het delen van mijn mooie momenten? Zonder het delen van mijn onzekerheden, mijn leuke dingen, mijn verwarring?
Zou ik een reisverslag kunnen schrijven zónder te vertellen van mijn blunders? Van het vastzitten in een te kleine broek, of van mijn mooie gesprekken met mensen. Van reizen die emoties oproepen, die me een ander mens maken? Zou ik kunnen werken zonder mijn blijdschap te uiten over iets dat lukt? Zonder mijn frustratie te uiten over iets dat niet goed dreigt te gaan? Zou ik mijn ogen kunnen sluiten voor dingen die mis gaan in de wereld en me gewoon eens niet boos maken?
Ai... ik vrees, ik vrees....ik vrees dat ik dit gewoon ben. En ik vrees nog harder dat jullie het daar maar gewoon mee moeten doen...
Want ook déze hersenspinsels wil ik graag weer delen.
As usual. Tsja...
---
Always be a first-rate version of yourself, instead of a second-rate version of somebody else.
Judy Garland
