Dag 14 - De dag van de autorit, de pelikanen en de grootste kick!

Vandaag ben ik van Panama City Beach naar Valdosta in Georgia gereden, mijn tussenstop op weg naar Savannah, aan de kust van Georgia.
De cruise control had ik inmiddels gevonden, dus gáán!

Het was me een tripje wel!
Tussen 10.00 en 10.30 uur ben ik gaan rijden, de kustroute die ik had uitgezocht. Dit leek me mooier dan dwars door land, aangezien het veel bos is hier.

En daar had ik gelijk in! Ik heb onderweg echt fantastische dingen gezien, spierwitte stranden, mooie zee... Ongelooflijk.

Ook ben ik over lange bruggen en mooie baaien gereden. Echt zó kicken!
Helaas had ik niet overal de mogelijkheid om te stoppen. Volgens mij mag je hier langs de autoweg overal stilstaan, maar voor je eigen veiligheid is het slim om dat wel te doen waar je kunt uitstappen zonder gelijk van het asfalt geschraapt te hoeven worden.
Ook ben ik langs een paar militaire bases gereden. Hermetisch afgesloten maar van een afstandje nog wat vliegtuigen gezien.

Onderweg kwam ik langs een plaatsje dat Sopchoppy heette. Dat staat toch wel zo idioot... Sopchoppy Highway, Sopchoppy's Church of God... <- je zal maar een spraakgebrek hebben!
Wie bedénkt dat? ;-)

Op een paar plekken heb ik dan ook stilgestaan. Af en toe zag ik plassen met hele mooie witte reigers, maar als ik stopte vlogen ze weg. Flauw he?

Verderop reed ik langs zee, prachtige kleuren water en ik werd steeds vergezeld door tientallen pelikanen die overvlogen. Wat zijn dit toch machtig mooie beesten.
In Nederland zijn er dan wel wat ontsnapt, maar hier (de grijze versie dan) vliegen ze in grote groepen over. Zo mooi....
Opeens zag ik een soort zandbanken in zee, vol met pelikanen. Ik stopte, maar kon helaas niet dichtbij komen. Ik heb nog overwogen om een stuk de zee in te lopen, maar het risico dat ze allemaal weg zouden vliegen als ik de zee in banjerde was me toch wat groot.
Dus ik heb ze flink ingezoomd. Niet helemaal geweldig, maar hier zijn ze dan!

Een half uurtje verderop kwam ik ineens deze jongens tegen. Ook in zee, maar toch weer net wat dichterbij! Mooi he? Helaas zo ver moeten inzoomen dat ze alleen geschikt zijn voor internet. Maar dat moet dan maar ;-)

Ook zag ik overal bordjes: pas op voor overstekende beren. Beren? Hier?
Hmmm.. ik dacht eigenlijk dat die alleen in Canada en de noorderlijke staten voorkwamen?

Ik ben weinig uitgestapt. Het was alweer zo heet. Ik moest gewoon steeds na 10 minuten de auto weer in. Ook in het dorpje waar ik rond wilde struinen hield ik het niet uit.
Ik baalde er enorm van... Normaal vind ik het heerlijk om stukken te lopen en dingen te zien.
Tot ik op de radio hoorde: het is extreem heet deze week. Gevoelstemperatuur ligt zo rond de 43 graden.
Aaaaaaaaaaaargh! 43 graden? Dát verklaart een hoop! (vind je het gek dat ik verbrandde op het strand en het zweet in mijn ogen loopt...)
Grinnik...
Anyway, rustig aan dus!

Maar nog geen half uur later werd het ineens heel donker. En begón het toch te hozen. Ik heb 7 ruitenwisserstanden, maar zelfs stand 7 trok het bijna niet. Ik heb rustig aan verder gereden, maar op sommige stukken zag ik geen hand voor ogen.

Ook had ik me wat vergist in de afstand. 350 km, daar ben je toch zo? Maar het is hier grotendeels langzaam rijden. Het hardste wat ik mocht was omgerekend 90 km, verder vaak 70 in bochten, bij werkzaamheden, en 50 in de dorpjes.
Al met al, met uitstappen en foto's ben ik zo 6 uur onderweg geweest.

Ook heb ik 2 uur lang alleen maar door bos gereden, ben geen kip tegengekomen. Het eerst deel van de trip heb ik zelf voor de scenic route gekozen, maar die uren door het bos, dat had sneller gekund...
Ik was toen ook zó blij met mijn navigatie, hier was ik zelf nooit uitgekomen. Dat hele bos, álles lijkt op elkaar. Na 7 mijn links, na 9 mijl rechts. Alleen maar bomen.
Om het extra spectaculair te maken begon het gigantisch te bliksemen. Wel kicken, zo tussen de hoge en dichte naaldbomen door, terwijl de lucht boven me paars/grijs werd en de flitsen steeds sterker werden.
Mooi!
Ik zie nu trouwens dat ik een heel stuk door het Apalachicola National Forrest ben gekomen. Cool, die had ik nog willen zien! Afstrepen dus!

Onderweg langs de kust reed ik tussen prachtige huizen en groen aan het water, en aan de anderen kant bos door.
Wat een plek om te wonen, zo met uitzicht op de hagelwitte zandstranden. Geen straf!
Op een gegeven moment zag je links en rechts bos, aan de rechterkant achter de bomen de zee.
Ik reed een eindje van mijn voorganger vandaan en ik zie hem ineens vol in de remmen. De tegenliggers remden ook, en ik dus ook.
En wat zie ik oversteken? EEN BEER! Ik dacht dat ik gek werd, wat tof!
Ik heb echt zitten stuiteren in de auto. Hij ging best snel, en ik had ook geen tijd om een camera te pakken. Daarnaast was het te ver weg voor een goede foto denk ik. Maar het was hem echt!
Ik heb even getwijfeld, omdat hij niet zo heel groot was. Tenminste...niet zo'n beer als dat je wel eens op tv ziet vanuit Canada, of een ijsbeerformaat.
Net in het hotel heb ik het even opgezocht, maar de beer die hier leeft is de  Amerikaanse zwarte beer of baribal (Ursus americanus), het is de kleinste berensoort hier in Amerika, de lengte is ongeveer 120 à 190 cm en zijn hoogte varieert van 75 tot 90 cm.

Ik heb de kilometers daarna zó zitten kicken! Eerst beetje lachen om die borden en er dan eentje zien, gewoon overdag!
Ik had gewoon de neiging om de auto voor me klem te rijden, zijn portier open te zwaaien en te gillen: zág je dat? ZÁG JE DAT???

Uiteindelijk was ik het rijden door de ellenlange bossen wel zat. 2 uur lang alleen maar bomen zien en heel af en toe een auto is wel veel...
Na een tijdje kwam ik meer door weilandgebieden, met een soort kleine ranches met paarden of koeien. Wel leuk om te zien!
Niet ver van Valdosta, waar mijn hotel is, kwam ik door het plaatsje Quitman. Een enorm leuke plaats, met mooie gebouwen, kerken etc. Helaas regende het te hard om uit te stappen.
Ik heb even gegoogled, en *trommelgeroffel* hier is de schrijver van Jingle Bells geboren. Jaja!

Tegen half 5 was ik in het hotel, maar aangezien in door een tijdzone heen ben gereden heb ik een uurtje moeten inleveren, half 6 dus! Morgen door naar Savannah, waar ik 3 nachten blijf.

Overigens hadden ze toen ik hier kwam geen kamers meer. Nou moe. Ik had gereserveerd!
Maar meneer had nog wel een kingsize bed in een gehandicaptenkamer. Hahaha! Ik vind het allemaal prima, als ik maar kan slapen, maar ik heb van hem wel 1.000 excuses gehad.
Schijnbaar is het heel raar om in een gehandicaptenkamer te slapen? Ik vind het wel grappig, ik heb een mégabadkamer met stoeltjes-douche en een spionnetje op rolstoelhoogte, wat wil ik nog meer! ;-)

Tot morgen!

Liefs,
Maart