De kluns in mij...

Creatieve kluns - één van de omschrijvingen in mijn Twitter Bio.
Hier krijg ik best wel eens vragen over. Ben jij dan zo klunzig?
Ehm... ja!

Ik verwijt bijvoorbeeld de zwaartekracht in mijn huis wel eens dat hij valsspeelt, maar eigenlijk ben ik daar natuurlijk zelf verantwoordelijk voor. Ik denk dat hier gemiddeld meer voorwerpen de grond raken dan bij een ander. Mijzelf incluis. Zo vond ik mezelf onlangs in halve spagaat in de badkamer, ik was met mijn hoofd nét naast het hoekje van de douchebak beland. Blauwe plekken all over the place, en spierpijn...Ai. Of languit voor de kassa bij de supermarkt. Ook reuze charmant! Tapijt is bij mij ook altijd hoogpoliger dan bij een ander. Zeer struikelgevoelig. Of onlangs in de postkamer op kantoor. Languit. Waar struikel jij nou over, vroeg mijn collega verbaasd kijkend naar het superstrakke linoleum. Tsja...

Of die keer dat ik, jaren geleden, mijn oude commode als kastje in mijn slaapkamer wilde. Ik zou hem boven wel schilderen.
Ik help je wel tillen, zei de buurman. Maar ja, wat ik in mijn hoofd heb moet NU. Buurman was alleen niet thuis. En als ik NU wil schilderen, dan is het NU!
En dus begon ik eigenwijs het gevaarte zelf de trap op te tillen. Trede voor trede, zwetend van inspanning. Spijt dat ik er aan begonnen was.
En toen, op het moment dat ik bedacht dat ik het niet alleen kon, en ik terug wilde, bleek de kast niet meer verder te willen. Ik kon niet meer voor- of achteruit. En daar stond ik dan. Ik kon niet bij de kast weg, maar kreeg hem nooit meer van zijn plek af op deze manier. Zweet brak me uit, wat nu? Hard gillen? Ik besloot -hoe levensgevaarlijk- om er overheen te klimmen. En zo klom ik, de wiebelende kast vasthoudend, over de kast heen naar boven om hem van daaruit trede voor trede naar boven te trekken. Vraag niet hoe, maar uiteindelijk is het gelukt. Trillend op mijn benen. Godzijdank stond de zwaartekracht die dag even niet zo hard aan, maar pfft... Uiteraard was de buurman de dag erna woest op me. Dat begrijp je.

Uberhaupt zijn acties soms heldhaftig, maar niet zo slim. Zoals toen mijn relatie strandde. Ik wilde perse de tuin afmaken, dus de bestrating moest gebeuren. Ook NU!
En dus heeft Maartje de tuin bestraat, op haar knieen, zand vleien, steen voor steen aantikken. Niet-te-tillen stoepbanden om het geheel in te sluiten. Afstapje er in verwerkt (want natuurlijk kwam ik niet uit, en zou de bestrating zo'n paar centimeter boven de onderkant van de schuurdeur eindigen).
Ik denk dat ik niet hoef uit te leggen dat ik een paar dagen geen kant op kon. Kon zelfs de wc niet op en af. Van mijn leven niet zó'n spierpijn gehad!
(maar de bestrating ligt nog steeds!)

Oh, nu schiet me ook te binnen dat ik ooit echt een drama was met autorijden. Ik durfde gewoon echt niet meer na wat vervelende dingen die ik had gezien op de snelweg. Langzaam proberen dus, af en toe rijden.
En toen reed ik een keer naar een parkeerplaats, draaide in en... kreeg een blackout! Ik wist het niet meer. En de auto rolde langzaam naar voren, rolde verder, rolde een stoepje op. Als in slowmotion zag ik het gebeuren. Remmen, rémmen, riep mijn vriend. En ik dacht alleen maar: 'remmen?'
(zie hier een glazige blik voor je)
En zo rolde de auto een keurig nette strakke haag in, en rolde zelfs verder, dwars er doorheen totdat hij de handrem aantrok.
Pfft... allemaal mensen naar buiten, zo genant. Enige geluk was dat twee parkeervakken verderop het een muur was geweest in plaats van een haag.
Ik een kluns? Ach, met handrem op wegrijden in de auto van je vader als je net je rijbewijs hebt en daar pas na een half uur achterkomen na veel geklooi en getoeter van mensen achter je is ook een klassieker! (weet je nog zus? Hahaha)
Jaren later kocht ik gewoon een auto, op afstand. Halen moest ik hem. Rijden zou ik!
Nog wat jaren later cruisete ik Amerika door. Het kan verkeren!

Dan heb ik nog niet eens genoemd dat ik mijn collega ooit om een pen vroeg, terwijl ik met een doos met ongeveer 5.000 pennen in mijn handen stond. Of dat ik als meisje voor het eerst met een douchegordijn in een bad te maken kreeg. Zo'n mooi gordijn, zonde als die nat wordt, waarop ik hem uit het bad hing en ging douchen. Dat de badkamer en stukje overloop daarna blank stond, en degene van wie de badkamer was niet blij was, dat is dan weer en ehm... leermomentje! :-)

Had ik al verteld van de luxaflex? Nee he?
We kochten Luxaflex voor ons eerste huisje. We hingen ze op en het stond prachtig! Ik trok ze omhoog, deed ze weer naar beneden, trok ze weer helemaal omhoog en verzuchtte: de touwtjes zijn wel heel lang he?
En knipte zonder pardoes het koord af. Hij riep nog, maar ik hoorde het niet meer....
Hij was woest, en ik kon alleen maar lachen, tranen met tuiten.
Hoe bozer hij werd, hoe harder ik moest lachen. Ik heb de hele avond het afgeknipte stuk door het systeem gehaald en geknoopt zodat ze in elk geval weer dicht opgehangen konden worden.
Open konden ze, door de knopen in het touw, niet meer.
Al doende leert men.
(note to self: misschien iets minder impulsief worden?)

Voordeel: de meeste klunzigheden gaan gepaard met een gierende lachbui. Dus ach....een dag niet gelachen is een dag niet geklunst?
Wordt vast vervolgd!