Uitwaaien of uitvluchten?

Volgens mij schrijf ik regelmatig iets over uitwaaien. Over bijtanken en bezinnen.
Soms moet ik er even tussenuit, omdat het gewoon even niet gaat. Even alleen zijn met mijn gedachten. Wind, zon, zee, natuur, foto's, bossen, steden. Als het maar alleen is.
Soms is een middag genoeg, soms blijkt dat een middag helemáál niet voldoende was.

Bezinning is fijn. Nadenken over wat wil ik nou eigenlijk wil, of waarom dingen niet lopen zoals ik het zou willen. Waar heb ik invloed op, en waarop niet? En waarom raken sommige dingen me zo erg, wat doen dingen of mensen met me.
Ik ben een kei in piekeren, en sprak pas met wat anderen hierover. Hoe leer je gedachten loslaten en waar zit de uit-knop? Wat is loslaten?

Ik las een tekst die er op neer kwam dat je de dingen die je niet kunt veranderen moet loslaten, accepteren. Wat heeft het zin om te piekeren over iets wat buiten je macht ligt? Over iets dat je niet zelf kunt veranderen.

O zo waar, maar o zo moeilijk...

Ik denk dat het gaat om vertrouwen. Vertrouwen dat dingen goed komen. Dat je met piekeren zaken niet versnelt of verandert.
Ik vind dat moeilijk, want ik heb soms helemaal geen vertrouwen eigenlijk. Ik heb een fijne baan maar op andere vlakken mislukken dromen die ik zo graag werkelijkheid zie worden. Waar baseer je vertrouwen dan nog op? En dat gevoel, daar moet ik van af...

Anyway... ik ga er even een paar dagen tussenuit. Als het even niet gaat, krijg ik altijd neiging om te vluchten. Alsof ik mijn gepieker thuis kan laten *grinnik*
Ik vertrek woensdagavond naar Lissabon en hoop daar mijn hoofd leeg te kunnen maken. En vooral onmacht daar te laten.
Ik wil energie krijgen, en geen energie meer verliezen. Ik wil positiviteit, enthousiasme, geloof en durf. Lachend de wereld tegemoet. Die Maartje ben ik even kwijt, maar ik ben van plan haar mee terug te nemen uit Lissabon :-)