Israel dag 7 - baptizantes eos in nomine patris et filii et spiritus sancti

Wat een bizarre dag. Hij begon rustig, verliep naar kippenvel en eindigt met chaos in mijn hoofd.

< Maria bij de Basilica of the Annunciation


Maar laat ik bij het begin beginnen: ik nam de bus naar Nazareth. Er passeerden twee bussen bij de halte waar ik stond, allebei niet voor mij, maar allebei de chauffeurs zó vriendelijk. Ze zochten voor me op hoe laat mijn bus kwam. Alleraardigst!
En toen mijn bus, precies op tijd. Ik stapte ik en liet me naar Nazareth rijden. Een rit die niet echt heel relaxed was. Hij leidde door kleine dorpjes, langs bochtige wegen en bij elke rotonde of scherpte bocht gaat er een piepalarm (Elandproef?)
Het ergste waren de drempels. Echt om de 50 meter een verkeersdrempel.
Als je hardop zegt:
Gas geven.
Gas geven.
Remmen.
Drempel.
Dan heb je precies de kadans te pakken. Binnen een half uur moest ik dan ook enorm plassen van dit gehobbel. Nog 2 uur te gaan :-)


Anyway, Nazareth. De straatjes hier in de oude stad zijn nauw, steil en hebben véél trapjes. Ik had jullie graag het vermaak getoond van een verhitte Maartje die door dit gebeuren haar koffer omhoog sjouwt. Maar helaas. :)

Uiteindelijk arriveerde ik bij mijn guesthouse. Wat een heerlijke plek, een mooie rustige plaats in een eeuwenoud pand. Goede keuze!

Ik ging op pad. Maar arriveren op zondag was een minder goede keuze. Alles dicht. Alles!
Geen souks, geen supermarktje, geen kerk open, helemaal niets. Saai!

Wat wel open was, was de Basilica of the Annunciation. En dat heb ik geweten, kippenvel tot achter mijn oren. De kerk is heel jong, in 1969 gebouwd op de plaats waar Maria de aankondiging kreeg van de engel. De grot onder/in de kerk is de plek waar Maria geleefd zou hebben. Een bijzondere plaats dus. De buitenfoto's maak ik morgen, als de zon onder gaat. Het licht is dan prachtig, helaas stond ik er vanavond mét camera, maar zonder memorycard.... MUTS!

De kerk zelf is een beetje een allegaartje, beneden is het vrij strak ingericht, boven is een echte kerk. Bijzonder. Wat het heel speciaal maakte is dan een kleine groep mensen in de cirkel voor de grot aan het zingen was. Eerst een soort voorganger, hij zong uit een boek (bijbel?), en daarna een man op een gitaar, en de groep zong mee in een soort koor. Fantastisch, ik had zo'n kippenvel hiervan. Zo eenvoudig, maar zo mooi.
Ik heb een geluidsopname gemaakt, die kun je hier luisteren. Luister vooral even tot iedereen zingt. Bijzonder! Maria.....

Interieur bovenkerk:

Interieur benedenkerk, de groep mensen die zongen, rechtsachter de grot:

 Grot met altaar

 De deuren....

In de kerk hangt overal kunst uit alle landen van de wereld, Maria samen met Jezus.

Dusssssss......

Toen ik de hele kerk had bekeken liep in naar buiten en zag een hoop mensen staan rond een soort kleine kapel naast de kerk. Wat blijkt: er werden kinderen gedoopt. Ik heb staan kijken en heb de doop van twee kinderen gezien, heel indrukwekkend, op deze plek zo in Nazareth. Nog meer kippenvel. 

Baptizantes eos in nomine patris et filii et spiritus sancti...

< Binnenkant van het kapelletje.

Daarna ben ik gaan lopen, maar er was dus niks open. Ik wilde naar Mary's well, maar dat stelde echt helemaal niks voor! Kerken waren dicht, de moskee mocht ik niet in. Op straat was het bijna eng stil Niemand op straat, echt niemand! Heel af en toe een verdwaalde toerist en het geluid van de zoemende airco's. Bijna creepy. Kortom: wat nu?
En toen liep daar nog een toeriste, Daniela. We raakten aan de praat omdat we dezelfde plek zochten en vonden de bewuste kerk uiteindelijk, lachend omdat die kerk echt een achtertuin-kerk was, zo klein. Vergeleken met Europa.
Ze is Zwitserde en we hebben verder de stad doorgetrokken tot we bij mijn guesthouse waren. Daar hebben we wat gedronken in de keuken en alle kaarten er bij gepakt. Zij ging morgen naar een national park, lopen. Of ik mee ga. Maar ik zie 8 kilometer lopen in de brandende zon niet zitten. Dus ik doe het toch niet.

< de Grieks-orthodoxe kerk van de aankondiging.

We spreken af een hapje te gaan eten 's avonds en zo zien we elkaar rond half 7 weer, bij de basilica. Ze begint te vertellen waarom ze hier is, en ik hang de rest van de avond aan haar lippen. Ze vertelt dat ze hier is met een organisatie die zich hard maakt voor de bewustwording van de situatie in Israel. De gespannen situatie met de Palestijnen. Ze vertelt en vertelt en ik ben met de minuut meer gefascineerd en in shock. Ze vertelt over de muur die er staat rondom Oost Jeruzalem, over de 'apartheid' die er heerst. Over de Israeli die bijvoorbeeld 200 liter water krijgen per dag in Jeruzalem. Terwijl de Palestijnen slechts zo'n 35 krijgen (fictieve getallen). Over dat Oost Jeruzalem gewoon belasting betaalt, maar er niks van terug ziet. Geen groen, geen scholen, niks.

Over de Westelijke Jordaanoever. Over plaatsen als Hebron, de muur die daar midden door de stad loopt. Als je pech hebt voor de ingang van je huis, zodat je via het dak van je buren naar binnen moet. Of tussen jou en je werk, zodat je niet meer bij je land kunt komen, of dat je kinderen elke dag 2 uur door een checkpoint moeten voor school, en jij voor je werk. Kinderen waarbij de metaaldetectie af gaat en die zich ter plekke moeten uitkleden. Niet achteraf. Nee, en publiek. Weiger je, prima. Dan kom je er dus niet door. De eigenlijk beestachtige manier van met mensen omgaan. Mensen die volgens de wet hun land kwijtraken als ze er langer dan 10 jaar niet zijn geweest. En dat dus kwijtraken omdat ze er 10 jaar gewoonweg niet op mochten. Dorpen en steden worden ommuurd, zodat ze niet kunnen uitbreiden. Vluchtelingenkampen. Wegen worden afgezet. Nog steeds wordt het de mensen in deze gebieden moeilijk gemaakt. Weggepest. Het worden meer en meer ghetto's. Zelfs moslims in Tel Aviv hebben een ander paspoort dan de andere Israeli. een andere code. Ik ben verbijsterd. Waarom wist ik dit allemaal niet, dat het zó erg was. Waarom heeft dit een wel heel nare bijsmaak?

Ze vertelt dat bijna niemand de verhalen kent, omdat ze nu eenmaal niet zo naar buiten komen. Een aanslag, een bom, die zie je op het nieuws. Deze dagelijkse zaken zie je niet. Het persoonlijk leed, de drama's. Een vrouw met een winkeltje langs een doorgaande weg, die een wegblokkade krijgt. Weg inkomsten.
Ze raadt me aan naar Hebron te gaan. Ookal komen er bijna geen toeristen, je moet het met eigen ogen zien. Israeli zullen aangeven dat het gevaarlijk is, omdat de mensen daar gevaarlijk zouden zijn. Maar het is meer bangmakerij.
Ik ga kijken of het lukt om er te kijken, niet met een bustour, maar zelf lopend de checkpoints door. Toeristen zijn neutraal, dus die komen makkelijk het gebied binnen. Ik wil het nu wel eens zien, hoe bizar....

Ingang naar mijn guesthouse:

< Uitzicht vanuit mijn raam als ik de luiken open.

Ik zit dus nu op mijn hotelkamer en denk na. Hoe kan het nou toch dat dit zo erg is, nog met de dag erger wordt, en ik dat niet eens weet. Of ligt dat aan mij?
En wat ben ik blij dat ik haar ontmoette. Het zal zorgen voor bewustwording. In Jeruzalem (let maar op, de zwarte watertanks op de daken, dat zijn Palestijnen. Let maar op de muur, je ziet hem snel genoeg in Jeruzalem), maar ook eventueel verderop in de bezette gebieden. Uit met de pret, het zon-zee-en-strand van Tel Aviv, of de mooie tuinen van Haifa. Ik wil ook een stukje écht Israel zien....

Het zal mij benieuwen. Morgen nog een dagje relaxen, als het lukt wil ik naar Tiberias/Meer van Galilea.

Wordt vervolgd!
Ik hoop dat ik slaap. Het guesthouse ligt aan een enorm smal steegje waar ze nu keihard voorwerk afsteken. Ongelooflijk veel herrie....


< Binnenplaats guesthouse