Music is magic

Muziek... vanmorgen in de auto schoten er ineens allerlei muzikale herinneringen door mijn hoofd.
Tijd om die eens op te schrijven. Sommigen heb ik al eerder benoemd in reisblogs, sommigen zitten alleen nog maar in mijn hoofd.

Muziek kan je op de gekste plaatsen en de meest onhandige momenten zó raken en binden!
Zo was er die ene keer in de auto. Mijn favoriete zanger Mr. a balladeer had zijn nieuwe single uit. Op die single stond ook een nieuwe uitvoering van een van de nummers op zijn cd. Ik reed in Utrecht, op weg naar mijn werk. En daar in de auto kwam het nummer vól binnen. En zo stond ik 's morgens vroeg, op de parkeerplaats van kantoor, verwoed mijn tranen weg te poetsen omdat ik zo echt kantoor niet binnen kon lopen.
http://www.youtube.com/user/meneerdeballadeer#p/u/9/UffuAllrIy0

Of die ene keer bij het Prinsengrachtconcert. Ik was daar en zat de drukte op de grond. Ik zag geen klap van het podium, zo druk was het. Maar toen Sarah Chang begon te spelen maakte niet meer uit of ik wel of niet wat zag, wat was het móói!! Mensen om me heen, grote stoere kerels, iedereen stond te snotteren. En ik? Ik deed net zo hard mee.
Later op de avond, terwijl we terugliepen naar het centraal station, luid 'aan de Amsterdamse grachten' zingend, bedacht ik me echt: muziek verbroedert!
Air: http://www.youtube.com/watch?v=4TuyjQ-W6ts

Of in Central Park. Daar, bij Strawberry Fields, het gedenkteken voor John Lennon.
Imagine, staat er op de grond. Ik zat op een bankje en keek, mensen legden bloemen op de stenen en naast mij zat een man met een gitaar. Hij zetten zachtjes 'Imagine' in en speelde. Daar zaten we dan met mensen uit alle windstreken, zachtjes mee te zingen. Kippenvel...



Imagine all the people
Living life in peace

En zo was het eventjes, living life in peace, daar op Strawberry Fields!

Maar ook schiet de violist door mijn hoofd die achter mij prachtige stukken speelde terwijl ik op een zwoele zomeravond op een muurtje bij het Louvre zat. Of het U2 Concert in Parijs, mijn eerste keer alleen op reis en dan 's avonds laat terug naar de stad reizen met een metro die danst van de grote zingende menigte. Of de zangeres op straat in New Orleans die me kippenvel bezorgde met een nummer van Michael Jackson (en dat is voor mij als niet-Jackson-liefhebber heel wat). Of die kleuterklas in Swaziland. Die klas waarvan ik wist dat het overgrote deel vanwege HIV niet oud zou worden. Die kindjes zongen en hadden zoveel plezier in hun leven, daar kunnen wij hier nog een voorbeeld aan nemen!

En dan mijn mooiste muzikale herinnering. Ook in New York, Central Park. Het was mijn eerste dag daar en ik hoorde van een klassiek concert die avond om 20 uur zou in Central Park.
Leuk, dacht ik, en stelde me een podium voor waar wat mensen omheen zouden staan, genietend van de muziek.
Ik wist dan ook niet wat ik zag toen ik die avond, paar minuten voor acht, arriveerde daar in Central Park. Ik stuitte op 30.000 mensen op picknickkleedjes. Dér-tig-duizend!

Toen de muziek begon te spelen wist ik niet wat ik hoorde. Zó mooi, zo puur. De klanken van niks minder dan het New York Philharmonic, gleden door het park. Het begon te schemeren overal vlogen vuurvliegjes.

De klanken van de klassieke muziek, de saamhorigheid, de mensen, en de vuurvliegjes. Als ik er aan terug denk krijg ik nog de koude rillingen. Wat was dát prachtig!
Zo zie je maar.. muziek kan maken of breken. En in deze verhalen maakte het alles: de sfeer, de tranen, het kippenvel.

Voor mij is het duidelijk geworden:
1. Geen dag zonder muziek.
2. Zing elke dag alsof het je laatste dag is!
3. Ik ben wél een weekdier ;-)