Ode to the many shades of white

Every winter, When the great sun has turned his face away, The earth goes down into a vale of grief, And fasts, and weeps, and shrouds herself in sables, Leaving her wedding-garlands to decay - Then leaps in spring to his returning kisses.

Charles Kingsley

Terwijl ik dit schrijf ben ik in dubio. Ga ik nog een keer naar buiten, of niet?

Ik ben net terug van 1,5 uur fotograferen in een magische witte wereld. Het is prachtig buiten. Zo maagdelijk wit heb ik het zelden gezien. 1,5 uur in deze wereld met de mooiste tinten wit.

Ik loop mijn straat weer in, rode wangen van de kou, bevroren vingers, en prompt breekt de zon door. Ik kan niet terug, mijn camera is bijna leeg en ik ben zó koud.

Een mok hete koffie, even opwarmen, camera laden en weer gaan. Maar de zon verdwijnt alweer, het wordt weer net zo grijs als vanmorgen. Dus... dan moeten jullie het maar doen met foto's zonder zon! ;-)

Ach... met een blauwe lucht en veel zon had ik de titel weer moeten aanpassen, nietwaar? ;-)

 De boomgaarden, zonder appels, maar met een hoop sneeuw!

In de verte de kerk van Schalkwijk. Witte wereld, niemand te zien. Alleen geluid van de klokken die maar bleven luiden. Mooi!

 Landgoed Wickenburg. Een plaatje in de sneeuw!

Weg naar Winterwonderland

En dan toch nog een beetje kleur in dit witte blogje.

De doorbrekende zon. Die later, toen ik thuis was, uitzinnig ging schijnen...