Dag 2 - de gouden dag!

Na een werkelijk heerlijke nacht en een even heerlijk ontbijt stapte ik vanmorgen naar buiten. De zon scheen af en toe, de laatste regen leek in de nacht te zijn gevallen.
Te voet ben ik de Boulevard Raspail afgelopen richting het Louvre. Op deze boulevard is op zondagochtend een markt, en daar heb ik even heerlijk overheen gestruind.

Zo lopend in de ochtend werd ik zelfs wat melancholisch. Op de markt rook het heerlijk naar een mengsel van kruiden en bloemen en die geur, die ik alleen tegenkom op Franse markten, gek genoeg, herinnert me aan vroeger. Aan het huis van mijn opa en oma.
Ik bedacht me dat het zo raar is... als kind ben je er je nooit van bewust dat dingen eindig zullen zijn. En op het moment dat je je er wel van bewust bent of raakt, is het te laat en is het enige dat nog overeind blijft de herinneringen. Wonderlijk.
Ook bedacht ik me dat het alweer 13 jaar geleden is dat ik Parijs voor het eerst zag. Straalverliefd liepen we hier over straat. Jong, naïef? Ook toen was ik me niet bewust van dingen die voorbij zouden gaan en hoe had ik toen kunnen denken dat ik er 13 jaar later alleen zou lopen. Genietend, maar mijmerend, over dingen die waren en dingen die weer voorbij gingen.

Ik bedacht me ook dat mijn liefde voor steden toch een rare is, als je bedenkt dat ik in de steden het liefst de rust op zoek. Dat ik er niet naar toe ga om te shoppen, feesten of om tot in de vroege uurtjes een stad te verkennen. Maar ik zoek toch in de drukte altijd de rust op. De parken, de kerken, de begraafplaatsen en de ochtenden. Zeker de zondag, als iedereen nog lekker slaapt en de stad zo mooi is.

Eenmaal bij het Louvre brak de zon door, en hóe! De lucht werd strakblauw en ik zat even onwijs gelukkig op een bankje in de zon. Weg mijmering, dit is genieten!! De gebouwen kleuren goud van de zon, wat mooi!
Op het moment dat ik op Twitter schreef dat ik zo lekker geniet daar op het bankje, vonden de weergoden het wel welletjes. Binnen een kwartier daarna (net genoeg voor wat mooie foto's) trekt het helemaal dicht en wordt het grijzer dan grijs!
Maar de mooie platen zijn binnen!

Na een gezellig gesprek met een Fransman die duidelijk minder thuis is in Parijs dan ik ('is het Louvre gewoon het vierkant onder de pyramide? Nee, het is het héle enorme gebouw wat je ziet.) loop ik naar de Tuilerieën. De beeldentuin ziet er wat minder vrolijk uit nu het zo grijs is, maar het is wél mooi! Een vader loopt met een bellenblaas voor zijn dochters uit en dit onderstaande beeld heeft dondersgoed in de gaten wat er op haar hoofd gebeurd. Zou ze daarom zo geheimzinnig lachen?

Even verderop trap ik gewoon met open ogen in een oude bedeltruc. En ik dacht nog wel dat ik zoiets wel door zou hebben als het me gebeurde. Een vrouw voor me raapt een gouden ring van de grond. Is deze van jou, vraagt ze. Ik ontken en wil doorlopen. Ze past hem, hij is haar te groot. Ze schuift hem om mijn duim en zegt dat ik hem mag houden. Terwijl ze met me praat kijk ik achter me. Ik zal niet de eerste zijn die zo wordt afgeleid en tegelijkertijd word gerold. Maar niks!
Ik loop verder, spelend met de ring. Als het een echt gouden ring is, zal ik hem dan maar naar de politie brengen? Dan komt de vrouw weer, ze bedelt om geld. Ik kijk haar aan en schud nee, en wijs naar de ring, hebben?
Ze grist hem boos uit mijn handen en loopt weg.
Het toeval wil dat een paar kilometer verderop wéér iemand een gouden ring vindt, vlak voor mijn neus. ;-)

Vanuit de Tuilerieën loopt ik een stukje Champs Elysees en loop daarna naar de Seine. De Pont d'Alexandre ligt er een beetje sneu bij zo in de grauwheid. Ik blijf er staan drentelen tot er toch een zonnestraal doorbreekt. Oe, dat is gaaf, zulke gouden beelden tegen die dreigende lucht. Moooooi!

Ook Invalides ligt onder een grijs wolkendek. Ik ga eerst maar eens een hapje eten en verorber in een tentje om de hoek de lekkerste salade Niçoise die ik ooit heb gegeten. Heerlijk!
Bij Les Invalides loop ik blijkbaar iets te hard zingend over straat, want de jongen die voor me loopt blijft grijnzend achterom kijken en volgt me in Invalides overal waar ik loop. Ik word er gewoon nerveus van op een gegeven moment. Maar ook hier weer mooie foto's!

Vanuit Les Invalides loop ik naar de Eiffeltoren. Hier glimt en glanst niks aan, dus helaas zijn dit geen spectaculaire foto's, maar het bouwwerk zelf is altijd al indrukwekkend! Onder de Eiffeltoren staan weer tientallen jongens te zwaaien met gekleurde kunststof souveniertjes. En alweer stuiven ze allemaal weg als er politie aankomt. Op een rij achter struiken wachtend tot de kust weer veilig is. Wat een leven, pfft...

En dan deze vruchtjes. Met op de achtergrond Eiffeltoren bokeh!














Mijn batterij is alweer leeg. Vandaag heb ik het besloten: ik ga toch terug naar een spiegelreflex. Ik weet dat er een paar mensen nu heel hard 'I told you so' roepen, en die hebben gelijk! Niet alleen de batterij ergert me mateloos, maar ook de slechte foto's op ware grootte en de hoeveelheid ruis maken me gek. Nikon wuift het weg, maar ik ben niet tevreden. Dan toch maar een met een goede zoomlens, gemak dient de mens tenslotte. Ik ga er eens induiken!

Ik ben dus teruggegaan naar mijn hotel om op te laden en daarna ben ik weer op pad gegaan. Hier om de hoek ligt de Montparnasse begraafplaats, die erg mooi schijnt te zijn. Eerlijk gezegd vond ik hem tegenvallen. Pere Lachaise vind ik véél mooier. Misschien dat ik daar morgen of dinsdag nog even naar toe ga.
Ik was ook nog geen 10 minuten binnen toen de klok werd geluid. Sluitingstijd.
Ik liep dan ook terug naar de uitgang. Vlak achter me liep ook iemand. Bij de zware poortdeur zwaaide ik de deur nog even extra open zodat diegene hem op kon vangen en er ook door kon. Ineens hoor ik 'kloenk'. Kijk ik om, blijkt die man op krukken te lopen en kon hij de deur dus niet opvangen. Het was zo een scene uit een lachfilm, man met krukken klem tussen zware deur van de begraafplaats. OEPS! Sorry kruk-monsieur!

Na een kunstmarkt die ik onderweg tegenkwam (met prachtige werken, zucht...) heb ik de metro gepakt naar de Champs Elysees en ben ik naar het water gelopen. Ik wilde avondfoto's maken van de Eiffeltoren. En hier blijkt weer de makke van de camera :(
Ik had echt hele gave platen, met een dieppaarse lucht. Maar op de PC is hier zo goed als niks van over. Niks! Misschien ga ik morgen nog wel even terug, en dan kijken of ik de belichting anders kan zetten, want het is erg frustrerend als de foto's op mijn camera geweldig zijn, en op de computer ineens helemaal dichtlopen.
Maar goed, hier dan toch een foto van de Eiffeltoren by night. Scherper kreeg ik hem helaas niet, als statief had ik de leuning van de brug en over die brug... reed veel zwaar verkeer, dus constante trilling. Maar toch een mooie sfeerplaat!

Morgen weer een dag! Nu voeten omhoog, 15 kilometer slenteren voel ik toch wel...