Dag 3 - De dag van het nieuwe vel en het bruisende plein

Dag drie, een uiterst relaxte dag. Vanmorgen zijn we de Medina ingetrokken, dwars door de chaos heen. Het is hier op straat altijd kabaal. Om met elkaar te praten moet je schreeuwen, omdat de tientallen brommers voorbij scheuren, de auto's en taxi's toeteren en de ezelkarren over de stenen rammelen. Er zijn meer steden waar altijd geluid is, New York met zijn sirenes die continu klinken bijvoorbeeld. Maar zo hard moeten schreeuwen is wel bijzonder.

 Koken op straat

 De smalle straatjes waar de brommertjes doorheen razen.

Prachtig houtsnijwerk

Binnen een half uur stuiten op een fantastisch nieuw geopende hamam vlakbij de souks. Daar hebben we niet lang over gesproken, na de lunch gaan we er heen!

En zo...geschiedde!

Jee, ik heb echt nog nooit zo'n verwennerij meegemaakt als hier. Twee uur lang zijn we in de watten gelegd. Overigens zijn hier geen foto's van beschikbaar, zoals jullie zullen begrijpen. :-)

We begonnen met een hilarische omkleedsessie waarbij we ons moesten kleden in een soort string-achtig gevaarte, gemaakt van een strookje operatiekamer-groene stof en twee stukjes elastiek. Ik kan je vertellen: ik denk dat de eerste persoon die hier flatteus in verschijnt nog geboren moet worden. Vanzelfsprekend is hier geen beeld van, onze blikken in de spiegel waren genoeg. Meer dan genoeg! Grote lol! String-ding heb ik meegenomen als souvenir. :-)

Nadat we uitgelachen waren hulden we ons in badjas en slippers en mochten we mee. Eerst douchen, dan het stoombad in. Een prachtige ruimte, met tegeltjes, arabische vormen en ornamenten en een heerlijke geur. Na dit stoombad volgde een douche en werden we elk op een hete steen met een handdoek eroverheen gelegd. Eerst werden we ingezeept en gewassen met zwarte eucalyptus zeep, wat met een warme douche van ons afgespoeld werd. Daarna begon ze met harde hand en een handschoen te scrubben. Pijnlijk, keihard, maar zo lekker! Echt, wat er dán allemaal af komt. Pfft... [niet nader te beschrijven]

Het ging er zo hard aan toe dat ik verwachtte er knalrood en met 'schaafwondjes' weer uit te komen. Dat is me in Nederland wel eens overkomen. :) Maar goed, ze weten vast wat ze doen! Hoop ik...

Ze scrubte hardhandig en scrubte zo een dun laagje van me af. Zachtjes klonk een van mijn lievelingsmuziekstukken: Canon in D van Pachelbel. Ik werd er bijna emotioneel van. Hier lag ik dan, naakt (op de fantástische string na) terwijl er letterlijk een stoffig laagje van me werd afgehaald. Een nieuw roze laagje van mij kwam tevoorschijn, klaar voor nieuwe kansen. Het voelde heerlijk!

Na deze sessie werden we van top tot teen ingesmeerd met een honing-rozen creme. De geuren van alle crèmes en oliën zijn zo ontzettend heerlijk. Bloemig, fruitig. Ongelooflijk lekker.

Hierna mochten we spoelen onder de douche en werd ons haar gewassen met een zalige shampoo met citrus en nog meer lekkers. Ons lijf werd gewassen met een zachte zeep en daarna werden we van top tot teen ingesmeerd met een olie van vijgen en abrikozen. Kun je het je al voorstellen?

Na een kopje muntthee of verse jus d'orange de massage. Ik ben nog nooit eerder zo uitgebreid en grondig gemasseerd. Van mijn tenen tot mijn hoofdhuid, van armen achter mijn rug gevouwen dat ik echt dacht: 'als de boel maar niet uit de kom schiet ofzo' tot het kraken van wervels en kootjes. Even ben ik echt helemaal van de wereld. In stilte, totaal in relaxmodus terwijl buiten het pand de brommers voorbij zoeven en de ezeltjes balken.

Rozig en zijdezacht lopen we na twee uur weer buiten. En wonder boven wonder: zonder een rode striem of vlekken. Ik weet niet wát ze in de olie stoppen daar, maar het is met recht wonderolie! Met een sjaal omgeslagen tegen de felle zon op ons babyzachte roze velletje lopen we terug naar ons stekje.

We duiken in het Riad het dakterras op met een boek. Nagenietend, kletsend, lezend, terwijl Fatima, onze gastvrouw het terras sopt en boent. Hmmm... de contrasten zijn groot vandaag!

Tegen half zeven vertrekken we weer richting het grote plein. In de namiddag worden honderden tentjes opgebouwd en uitgeklapt die een redelijk leeg plein omtoveren tot het grootste mobiele restaurant dat we ooit hebben gezien. Elk tentje maakt zijn eigen eten en mensen kunnen er op een stoeltje plaatsnemen en genieten van de lekkerste dingen. Op het plein zijn inmiddels ook muzikanten verschenen, buikdanseressen, en nog steeds mannen met aapjes en slangen.

Wij nemen een versgeperste jus d'orange en zoeken daarna een mooie plek op een van de dakterrassen rondom het plein. Want hoe leuk het ook is om in één van de tentjes te eten, de complete chaos van boven bekijken is nog veel gaver. We hadden niet beter kunnen timen qua licht. De zon gaat onder en na veel gepiel met instellingen, onder- en overbelichting en vooral stilhouden zijn het toch mooie platen geworden. Niet allemaal scherp, maar ze geven de sfeer supergoed weer!

We genieten samen voor nog geen tien euro van een tajine met groenten en een schaal couscous met kip. Een maaltijd voor een habbekrats en een uitzicht om nooit te vergeten. Onder het staccato geluid van trommelaars is dit een topavond!

Het plein, boven alle tentjes kringelt de rook naar boven van al het eten dat er vers gemaakt wordt.

 Mooi.... Op de achtergrond, lastig te zien, de bergen.

Mensen zitten lekker te eten bij één van de eettentjes.

Later lopen we het plein nog over. We worden continu lastig gevallen door mannen die ons willen overhalen vooral bij hén te eten. Een man maakt het heel bont. Hij blijft zeuren en zeiken en wil niet weggaan. Als hij ook nog met zijn menukaart voor de lens van Tanja gaat zwaaien die probeert foto's te maken van het gekrioel op het plein word ik het spuugzat. Ik gris de kaart uit zijn handen en gooi hem op de grond. Hij word kwaad en begint te schelden, maar loopt begeleid door een oudere man toch weg. Tot ik omkijk als hij de kaart oppakt. Het is het meest gênante moment voor hem, de kaart van de grond rapen terwijl ik als vrouw toekijk. Het is waarschijnlijk de druppel. Hij wórdt me toch een partij kwaad. Hmmm... er vanuit gaande dat hij ons op een overvol plein niks zal doen blijven we stoïcijns voor ons uit kijken. Maar misschien is een primaire reactie niet overal even slim. 
*mental note voor mezelf*

Een andere man pakt het slimmer aan, hij blijft ook om ons heen draaien om ons over te halen om alsjeblieft bij hem te komen eten. Als we aangeven dat we net hebben gegeten maakt hij de legendarische opmerking: but you look so skinny! Er vliegen beelden door mijn hoofd van een paar uur geleden, gehuld in een operatiekamergroene string met elastiek.... skinny?

Als hij ook nog vraagt voor hoeveel kamelen hij ons mag hebben is onze avond weer goed. Skinny en gewild, wat willen we nog meer? :-)

Wat een dag, op naar de volgende!