Dag 6 - De dag van de couscous in the mind en de ontdekking van de blunder!

Vandaag hebben we heerlijk rustig aan gedaan. Met nog steeds een knagende zere buik geen overbodige luxe. Maar goed daar is dit het stadje ook wel naar, beetje relaxen, wat lezen, wat rondlopen. Heerlijk!
Nu is de kamer en het Riad ook geen straf om te verblijven. Prachtig hier!

Na een heerlijk ontbijt, met de door mij zo gewenste yoghurt zijn we toch weer naar de zee gegaan. Die lonkt toch wel heel erg hoor, de koelte, de meeuwen, de zeelucht. Vandaag was de zee behoorlijk woest, dus heerlijk om even uit te waaien. Tijdens ons stukje lopen naar de zee komen we langs het winkeltje van Ali. Ali verkoopt de meest prachtige doeken en we staan even met hem te praten. Uiteindelijk kopen we allebei een doek. De kleuren en de stoffen: zo mooi! We hebben flink gepingeld en krijgen het spel aardig door, we hebben een boel van de prijs afgekregen, mede dankzij mijn prachtige ogen. *kucht*
Ali vraagt of ik getrouwd ben en of ik soms op zoek ben naar een Marrokaan. LOL! Hmmm... toch maar niet, maar het hielp wellicht wel in het onderhandelen, toch? *kucht nogmaals en knippert met mooie blauwe ogen*

Eenmaal bij zee werden we weer gegrepen door de waanzinnig mooie kleuren langs de zee en de haven. Ongelooflijk hier. Zo mooi dat wit en dat blauw! De zee was vandaag ook behoorlijk woest. Mooi!

Het is jammer dat de bevolking hier niet op de foto wil. De mensen zijn zo mooi, geleefde gezichten, huid als van leer. Prachtig donkere gezichten vol met groeven en grijswit haar. Schitterend! Maar zodra je al een poging zou doen om te fotograferen duiken ze weg. Wat ik ook wel snap hoor, maar toch jammer!

Deze man bijvoorbeeld. Een prachtige kop, mooie hoed, ter plekke vis aan het fileren dat hij net heeft gevangen. Maar helaas, hij wilde pertinent niet gefotografeerd worden!

Jong geleerd... Dit ventje, nog geen 10 jaar oud, knipoogde de hele tijd naar Tanja. Maakt schunnige opmerkingen en wil de hele tijd met ons mee. Tsjonge....dat wordt nog wat, gaat zeker later naar Marrakech! :-)

Boten, boten, boten. Allemaal in dé kleur blauw van Essaouira!

 De scheepswerf!

Schip in wording!

De visnetten. Toch jammer dat we de zeelui niet konden fotograferen die in de schaduw hun netten aan het repareren waren...

Nadat we bij zee en de haven waren geweest zijn we het stadje weer ingedoken. We kwamen terecht bij een winkeltje van een man wiens naam ik ben vergeten. Hij had prachtige zilveren sieraden. We hebben er even rondgekeken en hij vertelde dat zijn familie, zoals die van velen hier, een nomadisch volk zijn. We konden dan ook eventueel, zoals de nomaden gewend zijn, betalen door middel van ruil. Als we een kledingstuk hadden konden we bijvoorbeeld de helft betalen en de andere helft inbrengen met een kledingstuk. Grappig toch?
Hij liet ons foto's zien van zijn leven in de woestijn en was enthousiast aan het vertellen over zijn leven daar en zijn leven hier. Wat zijn de mensen hier toch vreselijk aardig in vergelijking met Marrakech. We vertelden hem ook over onze belevenissen daar. Hij gaf aan dat je van Marrakech couscous in your mind kreeg. Geweldige uitdrukking, want zo was het inderdaad, de chaos, de indrukken, een zooitje wordt het er van in je hoofd!
Om het echte Marokko te leren kennen moeten we nog een keer naar het zuiden toe zegt hij. En het noorden... We geven aan terug te zullen komen. Inshallah, zegt hij, (als Allah het wil) en dat horen we hier vaker. Mooi!

We kochten (nog) geen zilver en keken verder. Na een paar opmerkingen die we hier véél beter kunnen hebben: ooooh, you're so sixy! *grijns* komen we bij een winkeltje die allerlei pigmenten en kruiden verkoopt. Ook hier onderhandelen we flink en we kopen allebei een zalig stukje oranjebloesem ehm... zeep? Nee het is geen zeep, het is in elk geval een brok van iets. Heerlijk!
Deze mensen zijn ook reuze aardig en nodigen ons uit voor de thee. We krijgen een speciale verse melange, in de pot gaat groene thee, munt, rozenblaadjes, steranijs, een flinke pluk saffraan en nog meer lekkers. Het is echt ongelooflijk aromatisch. We drinken de thee en de man vertelt over zijn werk, en wat hij allemaal kan met de kruiden. We horen toepassingen en gebruiken die ons vaag bekend voorkwamen van onze opa en oma's, gebruiken die nu al niet meer voorkomen bij ons, omdat we dingen kant en klaar kopen of omdat we voor het minste of geringste naar de huisarts rennen in Nederland. Mooi verhalen dus! Over de herkomst van specerijen, van amber en musk, de toepassingen van anijs, kruidnagel, álles! Heerlijk om te horen!
Hij laat zien dat hij ook nog in een Franse reisgids over Essaouira genoemd staat. Hij haalt een beduimeld exemplaar tevoorschijn en als wij verrukt roepen dat we met een beroemdheid aan tafel zitten glundert hij van oor tot oor.
Missie geslaagd hier! Leuke mensen, een warm welkom! (ook doordat zijn mijn benen zo prachtig vonden hoor. Je begrijpt: als je dát zegt dan heb je het wel gemaakt bij me!) :-)

De hoofdstraat. Men verkoopt er van alles. Maar als je normale waar slippers is, en je hebt een krat bloemkool over dan verkoop je die toch óók gewoon?



Dan vanavond. De blunder.
We eten in het Riad en de vrouw des huizes komt ons 40 minuten voor tijd al halen. Hmmm.. toch gek!
Ineens vragen we ons (weer) af: zou onze klok echt goed staan?
Voor we vertrokken hebben we gekeken: er is in de zomer 2 uur tijdsverschil met Nederland. De iPhones sprongen na landen in Marrakech vanzelf op de juiste tijd en ook onze chauffeur stond op tijd op het vliegveld.

En toch....

We hebben het gevraagd, en jawel... al bijna een week staat onze klok een uur verkeerd.
We hebben dus mensen laten wachten bij het eten, we stonden vanmorgen een uur te laat voor ons ontbijt hier en... het aller ergste:
We hebben iemand zo gruwelijk arrogant behandeld in Marrakech dat we ons nog schamen. Bij vertrek zou de chauffeur ons om 10 uur halen. Om 9 uur wandelen we rustig naar beneden en gaan we ontbijten. Lekker op ons gemak. Daarna rustig laatste dingen inpakken en aangezien we vroeg zijn gaan we lekker nog even met de laptop beneden zitten. Neergeplofd op de bank. De taxi is er toch pas over een minuut of 20.
We horen geklets in de keuken en constateren dat de chauffeur vroeg is. Fatima komt om het hoekje kijken: zijn jullie zo ver? Wij denken: ja, HIJ is vroeg.. en zeggen: een kwartiertje nog! We maken ons werk af, gaan rustig nog even naar het toilet en vertrekken dan netjes om 10 uur.

NU PAS beseffen we dat de chauffeur er al zat vóórdat we uberhaupt gingen ontbijten. Is dat arrogant of niet? We hebben hem gewoon een uur laten wachten! En dan ook nog eens zeggen: nee we hebben nog een kwartiertje nodig hoor, en dat al onderuitgezakt op de bank. Het is echt vreselijk!

En toch snappen we het niet. Op het vliegveld ging het goed, we hebben onderweg nog eens de tijd gecheckt... en toch.... OEPS!!
Nou ja, wel een mooi verhaal, we snappen nu ook waarom Fatima zo bot deed bij vertrek! :-)

We hebben er tijdens het eten, een fantastische tajine van makreel, in elk geval smakelijk om gelachen!

Een van de honderden straatkatten die we al hebben gezien in Marokko. Hier worden ze wel beter behandeld dan in Marrakech. Deze ziet er aardig uit de meesten zijn kalend, broodmager en vervilt.

Op straat... IEUW!






























Anyway, weer een dag voorbij, als hij morgen net zo leuk is!?