Twee maanden! 'Groeit hij goed? Dan is er niks aan de hand'.

Twee maanden is dit kleine mannetje alweer. Wat gaat het hard!

Na een pittige bevalling waar ik jullie de details van zal besparen was hij er dan eindelijk, mijn mooie zoon Thijs! Een klein hoopje mens, onder de poep en met een flinke bult op zijn hoofd van de vacuumpomp. Maar uiteraard vond ik hem gelijk de allermooiste :-)
Vanaf het eerste moment keek hij me met grote ogen aan, en daar is hij niet mee gestopt: kijken. Het is een ontzettend alert mannetje. Volgt alles wat hem interesseert en met 3,5 week toverde hij al een echte interactie-lach op zijn gezicht. Wat een kadootje!

< 1 seconde oud

< *knip*
Welkom op deze wereld jongen!


Gelukkig zie ik regelmatig dit bovenstaande heerlijke lachebekje, maar dat is wel anders geweest. 

Een week na zijn geboorte zat ik al bij de huisarts. Een vervangende. Thijs huilde en huilde maar. Ach, zei ze, baby's huilen nu eenmaal. Dan verwerken ze indrukken.

En hij slikt veel en er komt voeding omhoog? Hij moet gewoon wennen aan eten. Groeit hij goed? Dan is er niks aan de hand.

Ze zei nog net geen 'ach mevrouwtje...'. En ik zag haar denken 'daar heb je er weer zo eentje die denkt dat baby's nooit huilen'.

Ik kwam thuis en dacht: niks aan de hand? Het arme jochie huilt en huilt maar, en ik weet écht wel dat baby's huilen, maar dit is wel heel veel. En dat hij specifiek zo verdrietig wordt als zijn eten omhoog komt...

Op advies van het consultatiebureau zat ik 2 dagen later bij mijn eigen huisarts. Die onderzocht Thijs, vermoedde verborgen reflux (wat ik ook al dacht) en adviseerde om te beginnen met voeding indikken en het bedje schuin.

Helaas zat ik enkele dagen later weer bij haar. Thijs krijste echt van voeding tot voeding, ik zat elke nacht tot half 2, half 4 met hem op. Een totaal hysterisch ventje die uiteindelijk na een nachtfles uitgeput in slaap viel. 

's Morgens begon het feest dan gewoon opnieuw. Ik kreeg een zuurremmer voorgeschreven door de huisarts en toen dat niet hielp een spoedverwijzing naar de kinderarts. Die schreef een verhoging van de zuurremmer voor en voor de zekerheid speciale voeding. (waardoor hij bij elke boer ruikt alsof je een zak kaaschipito's opentrekt...)
Bij een weekendarts kreeg ik twee weken daarna medicatie bij die zijn maag sneller leegt, en nog steeds bleef hij maar huilen. Een lieve weekendkinderarts overigens, die me aan het huilen bracht toen ze zei: 'als het niet gaat, dan nemen we hem op hoor, als je de neiging hebt hem in de tuin te zetten 's nachts, bel ons, hij kan hier altijd terecht!' Zo lief. Natuurlijk wil ik dat niet, maar dat het kán geeft al rust!

Weer terug bij mijn eigen kinderarts kreeg ik een paar weken later nieuwe medicatie. Andere zuurremmers. En toen begon ik voorzichtig verandering te merken. In plaats van de hele dag huilen sliep hij soms 1 of 2x per dag 2 uurtjes. Wat een verademing. Dan kon ik ook even gaan liggen.

Want dat lukte de eerste weken helemaal niet. Ik was kapot, had ook mijn rust nodig. Ik was tenslotte ook gewoon nog maar net bevallen. 

Mensen zeiden zo vaak: ga toch even liggen als hij ook slaapt! Aaaaaaaah....HIJ SLAAPT NIET!!! 

Dus geen rust voor dit lijf. Ik heb uren met hem rondgelopen in de draagdoek. Rechtop, dat is het enige wat hij trok. Liggen was huilen, alsof je zelf met flinke aanvallen brandend maagzuur op je rug moet liggen.

Arm ventje.

Toen het iets beter ging kon ik ook af en toe lekker met hem rondlopen in de wagen. Wat fijn, eindelijk echt wandelen.

Nog steeds was het niet ideaal, want tussen 15 en 23 uur huilde hij nog heel erg veel. Maar het was niet meer de hele dag, dus beter te doen!

Maar toen, twee weken terug, ging het weer minder. Thijs begon weer meer te huilen, minder te slapen, weer veel geklots van zuur en ik belde vorige week donderdag de kinderarts op, in de hoop dat die wat kon doen.

De vorige keer had ze al gezegd 'we hebben alle opties eigenlijk al wel gehad'. Dus ik was er bang voor...

Ik kreeg pas na 5 dagen een telefonisch consult, want ja...vakantieperiode. Grrr... 

Maar dinsdag hebben we dan eindelijk verhoging van de medicatie gekregen, passend bij zijn nieuwe gewicht.

En dat werd tijd, inmiddels was ik helemaal kapót. Hij huilde weer van voeding tot voeding. De consultatiebureauverpleegkundige was hier, zag het aan en zei: hou je dit vol zo? Vanaf die opmerking heb ik twee dagen lang alleen maar gehuild. Nee, ik hield het niet vol, maar wat moest ik? Ik was zo moe. Van het weinig slapen, van het de hele dag met hem rondlopen, van het aanhoudende gehuil. Ik kon echt niet meer.

Dat is niet helemaal zoals het zou moeten. Thijs is 2x een nachtje bij mijn ouders geweest zodat ik kon bijslapen (wat de eerste keer totaal niet lukte uiteraard, haha). Bijgeslapen ben ik niet, maar even zonder huilen was heel erg fijn! Alleen al even kunnen douchen in rust.

Ik hoop dat de verhoging van de medicatie aanslaat. De afgelopen dagen gingen best fijn, dus wie weet! 

Ik kijk er ontzettend naar uit om weer aan het werk te gaan, in mijn nieuwe functie. Om de inhoud ervan uiteraard, maar als hij de hele dag huilt ook om gewoon even weg te zijn bij het geschreeuw. En daar voel ik me dan weer rot over.

Want natuurlijk wil ik niet bij hem weglopen. Hij kan er tenslotte ook niks aan doen. Ik 'heb' hem niet omdat het altijd alleen maar leuk moet zijn. Dubbel dus.

Aan de andere kant zie ik op tegen werken, omdat ik zo vreselijk moe ben dat ik niet zou weten hóe. Maar we hebben nog even een kleine 4 weken. Het komt vast goed!

Hoe heerlijk zou het zijn als we nu nog een paar weken samen écht kunnen genieten, zonder pijn, zonder tranen, uitrusten samen, ontdekken. Gewoon, zoals het zo moeten. Zodat ik straks, als ik terugkijk op mijn verlof, de leuke dingen zie. Net als bij een bevalling 'je vergeet het zo weer!'. Ik teken ervoor!

Op de kleine, mooie, lieve jongen met zijn prachtige lach dus maar. Mijn kaaschipito die vandaag zijn tweede vermaanddag viert. Dat er nog maar ontzettend veel mooie maanden en jaren mogen volgen! Ze kunnen nu alleen maar beter en leuker worden, hoe fijn is dat?

*proost*

Mijn meest trotse blog ooit!

Hier sta ik dan, aan het begin van een blog dat ik al 3 jaar hoop te schrijven. En dan mág ik hem eindelijk schrijven en dan staar ik naar het lege 'vel' en weet ik gewoon niet waar ik moet beginnen.

Dus ik begin maar gewoon waar het hoort: bij het begin.

Er was eens....

Het begon 3 jaar geleden. Ik zat met mijn schoonzusje in de sauna en het gesprek draaide naar 'kinderen'. Ze kende mijn kinderwens ik vertelde haar dat ik, als ik een jaar of 38 en nog single zou zijn, alleen moeder wilde worden. Waarom dán pas, vroeg ze plotseling, je hebt toch al jaren een kinderwens?  

De dagen daarna zat ik in shock op de bank. Ja, die kinderwens had ik al jaren, maar om dit nú al in mijn eentje realiseren? En de buitenwereld dan? En wat zou mijn familie zeggen? En mijn werk?

Is een dergelijke keuze niet veel meer geaccepteerd als je een laatste-kans-moeder bent? Dat je zo tegen de 40 loopt en dat iedereen het dan uiteraard snapt dat je een dergelijke keuze maakt.

Aan de andere kant: waarom zou ik rekening houden met het oordeel van een ander. Het is mijn leven.

Ik heb veel nagedacht en kwam tot de conclusie dat ze gelijk had. Waarom niet nu?

Die conclusie moest ik even laten bezinken.

In die drie jaar die daarop volgden is er veel gebeurd. Ik oriënteerde me eerst op de financiële en juridische kant van een dergelijke keuze, dacht daarna na over gevoel, ethische vragen en twijfels. Over 'kan ik dat een kind wel aandoen' en over of mijn keuze niet ongelooflijk egoïstisch zou zijn. Over de gevolgen, de zwaarte van een dergelijke beslissing. Ik vond 'lotgenoten', geweldige meiden die allemaal voor dezelfde keuze stonden. Met dezelfde vragen, dezelfde twijfels en dezelfde angsten. Heerlijk die herkenning!

Ik volgde een workshop over alleenstaand moederschap en de keuzes daarbinnen, ging praten in het ziekenhuis, kwam op wachtlijsten terecht en werd twee keer gewogen door een psychologe en godzijdank niet te licht bevonden. En ik startte met het hele proces. Eindelijk.

Anderhalf jaar, veel teleurstellingen, medisch gedoe, onmacht en tranen later gebeurde er nog niks. Helemaal niks. Ik veranderde van koers, nog een keer van koers, maakte nieuwe keuzes, maar nog steeds gebeurde er niks.

Inmiddels was ik bijna 3 jaar verder vanaf het moment dat ik de knoop had doorgehakt en de moed zakte me in de schoenen. Is dit dan uiteindelijk niet mijn weg? Of niet op deze manier?

Zelfs het ziekenhuis schatten mijn kansen niet heel hoog in en boden me meer medische hulp. Maar was ik daar wel aan toe?

Maar de wonderen zijn de wereld nog niet uit!

Ik kan vol trots (en nog steeds vol ongeloof af en toe!) zeggen dat ik 12 weken zwanger ben. 

Als alles goed gaat wordt mei 2013 een hele mooie maand. 

Dus als ik af en toe met een iets té grote grijns rond loop, en gewoon mijn hoofd uit glim, dan weten jullie hoe het komt! :-)

Mijn huiskamer staat vol kadootjes en kaartjes. Ik voel me al wéken jarig. Mijn collega's zijn begonnen met breien en de bollen wol in roze/blauw en wit zwerven over hun bureaus (wat de creaties moeten worden is nog onbekend, voor nu zijn het net pannenlappen).

Ik ben een blij mens, en bij deze sta ik op het dak en schreeuw in het er vanaf. Hallo wereld, dit is mijn verhaal!

Brief aan Willie Wortel, over klonen en Thuis-Google

Beste Willie, knappe kraanvogel,

Gisteren won Epke Zonderland, zoals je misschien wel hebt gezien, zeer verdiend een gouden plak op de Olympische Spelen in Londen. Zijn prestatie was weergaloos, maar het commentaar van sportverslaggever Hans van Zetten was ook goud waard. Heerlijke kippenvel-televisie. Ik had er graag bij willen zijn, wat een feestje moet dat geweest zijn.
Ik had graag alsnog met jouw tijdmachine teruggereisd naar dat moment!

Op Twitter opperde iemand na dit televisiefragment: Ik wil Hans van Zetten in huis. Om me aan te moedigen als ik afwas of de was ophang. Ik zou alles zó veel beter doen.
En zo is het ook. Dat je wildenthousiast commentaar krijgt als je een kreukel uit je kleding gestreken krijgt. Of als je het teveel aan vaat keurig in de vaatwasser gerangschikt krijgt, zijn stem overslaan van pure euforie. Dat hij opspringt uit zijn stoel als je dat dunne laagje stof van je tv afveegt met je wijsvinger, zijn armen lovend in de lucht. Hoe heerlijk moet dat zijn!
Maar goed, van deze Hans is er maar eentje. En daarom deze brief. Heb je wel eens nagedacht over klonen? Gewoon goedlopende mensen vermenigvuldigen en daar onderbrengen waar ze uitermate gewaardeerd worden? Lijkt me een prachtig idee!
Ik heb trouwens ook nog wel ruimte voor een kampioen in de 100 meter onkruid wieden. Of een jong talent synchroonstofzuigen.

En nu ik je toch schrijf. Ik heb nog iets anders. Zoals je misschien weet ben ik een sloddervos. Meestal kan ik in mijn chaos alles vinden wat ik zoek, maar niet altijd. En juist dán heb ik zo'n behoefte aan een Thuis-Google© De zoekmachine voor je eigen huis.
Fietssleutel kwijt? Even Thuis-Googlen©en je weet precies in welke jaszak hij zich bevindt. Dat briefje met een belangrijk telefoonnummer meegewassen? Thuis-Google©tovert het zo weer op je scherm. Op je werk je afvragen of je je strijkijzer niet aan hebt laten staan, of je koffieapparaat? Thuis-Google© vertelt het je!
Vind je het wat?

Het is zomertijd en dus komkommertijd, misschien heb je wat minder klandizie in deze maanden. Hierboven wat suggesties, doe er je voordeel mee.
Héél veel succes enne... laat je het me weten als het af is, ik sta als eerste bij je op de stoep!

Groetjes,
Maartje

Israel dag 16 - de terugreis

Ok...nog even afrondend een klein stukje over mijn terugreis.

Na een heerlijke dag in de zon, boek, terras, relaxen, zou ik 's nachts om één uur opgehaald worden met een taxi die me naar het vliegveld zou brengen. Dit was het eerste hotel waar ik op een hoge verdieping zat, en met het meest krappe liftje dat ik ooit heb gezien. Na mijn stuck-in-an-elevator avontuur onlangs is mijn liefde voor liften alleen maar kleiner geworden. Was ik al claustrofobisch, in zo'n liftje wordt ik dat 66helemaal!

Ik wilde dan ook niet midden in de nacht met mijn koffer in een onwijs krap liftje naar beneden. Als er iets zou gebeuren en de alarmknop zou het niet doen, zou ik de volgende ochtend misschien pas ontdekt worden. No way!

Dus ik besloot mijn koffer alleen te laten reizen, zette hem boven in de lift, nam zelf de trap en riep beneden de lift op. Tot grote verbazing van de taxichauffeur die zich afvroeg of ik geen bagane had, en verwonderd keek toen ik mijn koffer uit de lift toverde. Problem solved!

En toen het vliegveld. 

Anderhalf uur, anderhalf uur!!! voordat ik door de security was.

Ze zijn zéér grondig zeg, dat heb ik nog nooit meegemaakt. Ok, ik was gewaarschuwd, maar dit had ik niet verwacht.
Lange rijen, lang wachten. En zoveel vragen:

-       - wat heb je hier gedaan?

-       - waarom was je hier?

-       - met wie was je?

-       - heb je hier mensen ontmoet?

-       - wat is de naam van je hotel?

-       - heb je echt geen mensen ontmoet in die twee weken?

-       = reis je echt alleen?

-      -  ik zie dat je in Marokko bent geweest, waarom?

-       - met welke reden was je daar?

-       - ken je daar mensen?

-       - met wie was je daar?

-       - Tanja? Wat is haar achternaam?

-       - kent zij mensen daar?

-       - waar zijn jullie geweest?

-       - in welke hotels zijn jullie daar geweest?

-       AAAAAARGH! En zo ging het nog even door.

Daarna bleek mijn koffer twee keer door de scanner te moeten. De eerste keer was er blijkbaar twijfel. En hij was toen nog verdacht, dus hup, in de rij voor de grondige koffer controle. Alles leeg, alles doorzocht. Blijkbaar was in de scanner mijn reisgids verdacht. Reisgids open, gescand, andersom open, nog een keer gescand. Nog meer zooi eruit. Koffer zelf gescand met een handscanner. Laders voor batterij camera, voor mijn telefoon. Alles overhoop met aan het einde: u kunt weer inpakken. Toen onder begeleiding naar de check in (met als voordeel daar de lange rij omzeilen).

Eenmaal ingecheckt moest ik weer in een aparte rij voor de handbagagecheck. Blijkbaar nog steeds verdacht dus. Weer alles overhoop, haarschuifjes zelfs uit (met een lieve jongen die me achteraf zei dat ik er nog steeds mooi uitzag).

Alles uit mijn tas, niet alleen laptop, maar ook iPhone, bekabeling voor laptop, schoenen, alles word één voor één handmatig gescand. Paspoort, portemonnee, camera, cameratas, elke vakje van elke tas of portemonnee, álles.

Ik maakte een praatje met die jongen en zei dat ik nog nooit zo uitgebreid was onderzocht. En waarom dat alleen bij uitgang is, en niet bij de ingangscontrole. We verwachten dat andere landen het net zo doen, zei hij.

Hmmmm….

Overigens had mijn persoontje een bijzondere instructie, want ik werd dus een aparte check ingeleid door een verboden toegang poortje. Met als nadeel dus dit gedoe, maar als voordeel: hoefde niet de lange rij in :-)

Overigens moest mijn laptop wel aan, maar is hij niet gecheckt op inhoud. Mijn blog over de bezette gebieden (dag 11) staat dus weer online, en de foto’s staan op Facebook!

Anyway, 1,5 uur later stond ik eindelijk aan de andere kant van de douane. Een uur en drie kwartier later ging ik de lucht in. In de lucht verbraken we collectief het Olympisch record gapen. Twee uur later was ik op Istanbul waar we even collectief op bankjes en stoelen in slaap vielen. Drieeneenhalfuur daarna ging ik weer de lucht in, en zo stond ik om één uur 's middags weer op Nederlandse bodem. Heerlijk.

Het is hier zo lekker koel. Nu even een paar dagen bijtanken, en dan weer vol aan de bak :-)
Tot de volgende keer!

Israel dag 15 - de laatste dag...

De laatste dag alweer... Aan de ene kant jammer, aan de andere kant ook wel lekker.
Nu ik een halve dag weer in Tel Aviv ben geweest, weg uit de hitte en drukte van Jeruzalem, bedenk ik me dat een paar dagen met een boek aan het strand ook wel lekker geweest zou zijn, even bijtanken.
Aan de andere kant: na een halve dag is dit idee ook al achterhaald waarschijnlijk, dan wil ik op pad en dingen zien!



Tel Aviv Beach


Ik ben vanmorgen nog even lekker wezen ontbijten op het balkon van het hotel. Heel rustig aan gedaan, want ik had totaal geen haast. Heerlijk! Daarna met een taxi naar het shuttlestation en met de shuttle naar Tel Aviv. En...met een taxi weer naar het hotel.
Heerlijk hoe die taxichauffeurs hier toneel kunnen spelen. Ten eerste stoppen ze al voor je als ze je alleen maar zien lopen. Want welke idioot loopt er nu overdag in de hitte op straat? Als het aan hen lag fungeerden ze als een soort hop-on-hop-off bus. Alleen maar van plaats naar plaats per taxi.
Anyway, vandaag was ik nogal verbolgen over de prijs die de taxichauffeur vroeg van het busstation naar mijn hotel. Maar het is hélemaal bij het strand, gebaarde hij wild. Uiteindelijk is het dan toch onderhandelen en maakt hij een mooie prijs inclusief koffer. Grinnik...

< gang in hotel met uitzicht op zee.

Mijn kamer is hier klein, heel klein. En mijn bad, waar ik nog even in wilde dobberen voor vertrek, heeft geen stop :)
Dit hotel had ik eerst geboekt voor de eerste 3 nachten, maar ik ben blij dat ik het niet heb gedaan. Eenpersoonsbed, een raampje van 40x40. Ik zou het hier spaansbenauwd krijgen. Maar goed, voor een halve dag is het prima.

Ik heb vanmiddag lekker op het dakterras zitten lezen. In de schaduw en een uurtje in de zon. En dat heb ik geweten, ben op mijn laatste dag nog verbrand. Hoe is het toch mogelijk he? Dan slenter je 2 weken lang in de brandende zon door dit land, en je verkleurd een beetje. En dan zit je stil in de zon en dan verbrand je levend!
Maar goed, je kunt zien dat ik ben weggeweest :)

Ik heb rustig wat gegeten, wat rondgeslenterd over de boulevard. Heerlijk heerlijk om niks meer te 'hoeven' van mezelf. In de verte zag ik Old Jaffa nog liggen. Zal ik nog even, dacht ik. Maar ik heb die gedachte gauw weggedrukt, even niks, echt niks!

 < heel apart, alles door elkaar. En toch past het...

Om 01.00 uur staat de taxi voor de deur. Dan ben ik drie uur van te voren op het vliegveld. Ik hoop dat het genoeg is met de strenge controles. We zullen zien.
Na een korte vlucht mag ik me nog 3,5 uur vermaken op Istanbul en dan lekker naar huis.
Israel, Istanbul en weder dienende ben ik morgen na het middaguur weer op Schiphol.

Tot dan!

Israel dag 14 - de dag van het rondje stadsmuur

Ik had nog zoveel willen doen, en heb te weinig tijd. Zo gaat dat op vakantie.
Op mijn lijstje van niet-gedaan kan ik bijschrijven: de orthodox Joodse wijk (zou ik nu nog kunnen doen, maar dan moet ik in het donker terug) en de Moskee.
Dat laatste vind ik echt jammer, ultra orthodoxen heb ik op zich genoeg gezien, alleen leek de wijk me heel bijzonder, waar de tijd stilgestaan moet hebben.
Voor de Moskee was ik vanmorgen extra vroeg opgestaan, hij is open van 7 uur tot 10 uur ivm Ramadan.
Helaas helaas werd ook vandaag de toegang geweigerd, alle toegangswegen waren afgesloten en ook de brug voor de toeristen was dicht. Morgen weer een kans, maar morgen ga ik weg. Dus die heb ik helaas ook niet gezien. Wel mocht ik vandaag een glimp van dichterbij opvangen van Dome of the Rock. Mooi!

Ik moest trouwens uitkijken merkte ik. Ik zocht dus de Tempelberg (Tempel mount), maar vanwege Dome of the Rock moest ik steeds denken aan Mount Doom. En dus versprak ik me elke keer weer. En dat is best apart, als het leger de straten bewaakt en ik vraag naar Mount Doom :-)

 < bij de klaagmuur


Ik ben nog wel even bij de klaagmuur wezen kijken, opvallend hoeveel orthodoxe Joden er zijn die keurig in zwarte broek lopen, met zwarte lange jas, zwarte hoge hoed, mooie pijpenkrullen en een baard en dan onder dit geheel: zwarte Crocs. Echt waar, ik denk dat de Crocsfabriek draait op deze mensen. Het loopt vast heerlijk, maar het doet toch wel afbreuk aan de mooie outfits hoor!

< drukte van belang. Men in Black! 

< jong geleerd....

Ik ben naar de Citadel gelopen en daarna wilde ik echt even de hectiek uit. En dus heb ik een kaartje gekocht voor de stadsmuur. Je kunt bij Jaffa Gate omhoog en dan doorlopen tot aan Lions Gate (ongeveer de helft van de stadsmuur). Een enorm leuke wandeling, langs de daken van alle huizen, langs kerken en bengelende kerkklokken, en natuurlijk een schitterend uitzicht op de omgeving. De paadjes zijn smal, de trappetjes steil, het is soms een hele klim, maar onwijs leuk. 
Aan het eind had ik het natuurlijk weer bloedheet en dus ben ik even naar het hotel gegaan. Ookal is het iets koeler dan de afgelopen dagen, 5 kilometer lopen in de brandende zon (31 graden) is toch best wel pittig. Niet qua afstand, wel qua hitte.

 < wandelpaden op de muur

 < Buiten de muur, moderne tram langs oude stad.

 < langs daken

< en daken

< en nog meer daken

< trap op, trap af

< uitzicht op een deel van de Olijfberg en de honderduizenden Joodse graven. Rechts in het midden een touringcar, voor de grootte...

Ik ben even geacclimatiseerd op mijn kamer (en half in slaap gevallen) en toen ben ik weer op pad gegaan. Ik wilde niet de drukke stad in, dus ik ben om de muur heen gelopen naar de andere kant. Bloedheet, maar wel heel mooi. Op naar Zions gate! Deze poort zit nog vol kogelgaten uit de oorlog van 1948. Ooit was net hier buiten de verzamelplaats voor mensen met lepra.
Door deze poort loop je zo de Joodse wijk in. Wat een verádeming met bijvoorbeeld de Arabische wijk. Hier is het licht, koeler (lijkt wel) en vooral rustig. Ik slenter heerlijk rond via pleintjes en trappetjes. Uiteindelijk kom ik ook bij het uitzichtpunt op de klaagmuur. Ik maak wat overzichtfoto's en plof uiteindelijk op een pleintje neer voor even rust.

 < heerlijk rustig plein in het Jewish Quarter

 < stuk stadsmuur

Uiteindelijk loop ik door de stad terug naar het hotel. Nog eens 5 kilometer, lekker!
Op het moment dat een man, met lange baard, wit gewaad een onvervalste Joey's 'how are you doing' doet weet ik dat het tijd is om naar huis te gaan. :-)
Op naar het koelere Holland. En het schone Holland, want ongelooflijk, wat is dit land vies. En dan vooral zwerfvuil. Overal ligt zooi, plastic, blikjes, tasjes, overal. En dat is zo jammer, want het is een schitterend land.

Eenmaal in het hotel zie ik dat op mijn overzichtsfoto's van de Klaagmuur een hele hoop fotografen staan rechts in het hoekje. Waarom? Daarna zie ik op een nieuwssite dat presidentskandidaat Romney bij de klaagmuur is geweest vandaag en er een briefje heeft ingestopt. Die keer raden wat er rechts van mijn groep fotografen gebeurde of gebeurd moet zijn. Aaaargh!

 < Cardo

< grapjassen! 

< deze dames kom ik 's morgens tegen.  

 < rond de stadsmuur kom ik mooie plekken tegen

< Zions gate, met de kogelgaten

Nu ga ik zo mijn koffer maar eens omkiepen, zooitje! Opnieuw inruimen, alles wat hier moet blijven er uit mikken en dan klaar maken voor morgen. Op naar Tel Aviv!
En dan wordt het een rare dag. Ik denk dat ik 's middags nog even naar het strand ga en even wat probeer te slapen. Ik vlieg dinsdag om 4.30 uur 's morgens, en zal dus na twaalven 's nachts al op pad moeten. Ik ben daarna weer 3.5 uur in Istanbul en vlieg dan door naar Amsterdam. Al met al een reis van 12 (jeemig) uur. Kan wel wat voorslapen gebruiken :-)

Kortom: bijna het einde van deze vakantie. Helaas.....

Israel dag 13 - de dag van Masada en de Dode Zee

Vandaag stond er een tour op het programma, de eerste en de laatste deze vakantie.
Ik ben niet zo van de tours, dat verplichte meehobbelen met een groep...
Maar aangezien ik hier geen auto heb, en dit oorden zijn die je met het OV niet zo makkelijk bereikt, toch maar een tour.

En toen ik werd opgehaald, we nog langs andere hotels reden om anderen op te pikken, over moesten stappen op een andere bus en we onderweg ook nog bij een 'leuke' schoonheidsproductenfabriek stopten wist ik weer waarom ik liever alleen op pad ga :-)

Maar eerlijk is eerlijk: Masada en de Dode zee zijn een aanrader!
(foto's kunnen trouwens lelijk zijn, er zijn veel uit de bus genomen...)


< Rodin :)

 < De Dode Zee, onderweg

< mooi.....dat zie je niet zo vaak op het heetst van de dag, vertelt de gids. Meestal schuilen ze in grotten!

Masada, de plek waar ooit 960 Joden liever zelfmoord pleegden dan als slaven in handen te vallen van de Romeinen. Een fantastisch verhaal dat tot de verbeelding spreekt. Een korte uitleg van het hele verhaal vind je hier.
Eenmaal bij Masada aangekomen zijn er twee manieren om boven te komen: lopend of per kabelbaan. Lopend kost ongeveer een uur, je loopt dan via het slangenpad omhoog. Met de hitte van deze week (tegen de 40 graden hier) is het verboden het slangenpad te lopen. En dat snap ik wel, want wat een ongelooflijke zinderende hitte daar. Hoed was verplicht, dus mijn hoed is zowaar mee op pad geweest. Driewerf hoera!

Met de kabelbaan naar boven dus. En dan heb je toch een waanzinnig uitzicht...
De gids begon met het voorlezen van de tekst van de laatste voordracht voor de zelfmoord werd uitgevoerd. Indrukwekkend!


Let our wives die before they are abused, and our children before they have tasted slavery, and after we have slain them, let us bestow that glorious benefit upon one another mutually, and preserve ourselves in freedom as an excellent funeral monument for us. But first let us destroy our money and the fortress by fire; for I as well assure that this will be a great grief to the Romans, that they shall not be able to seize upon our bodies, and shall fail of our wealth also, and let us spare nothing but our store of food, for they will be a testimonial when we are dead that we were not subdued for that of necessaries, but that, according to our original resolution we have preferred death before slavery. Come! While our hands are free and can hold a sword, let them do a noble service! Let us die unenslaved by our enemies, and leave this world as free men in company with our wives and children.

< op weg omhoog met de kabelbaan

< de ligging (foto van internet)

< uitzicht vanaf Masada op de Dode Zee

Daarna zijn we het terrein overgegaan. Een prachtige ruine van een indrukwekkend fort. Maar nog indrukwekkender vond ik denk ik het uitzicht. En het idee dat hier mensen woonden. In deze bloedhitte. Zonder koud bad om nadien in te duiken. Pfft...

< diepte is bijna niet te zien op foto.... :-(

< uitzicht op de Dode Zee

Na Masada zijn we naar een kleine Oase bij de Dode Zee gereden. Vroeger stonden de spa's hier aan het water, maar omdat de Dode Zee zo snel kleiner wordt, is het nu een stuk lopen. Hier hebben we heerlijk gebadderd in het inderdaad onwijs zoute water. Ookal weet je wat er gebeurt als je dit water in gaat, het is toch bizar. Je benen worden opgetild en daar ga je. Dobberend op je rug, zonder enige moeite. En inderdaad kun je met gemak een krantje lezen zo. 






Het water is prachtig blauw en gaat soms bijna over in de blauwe lucht. Heel in de verte zie je de schimmen van de bergen aan de overkant. Jordanie!
Daarna de modder. Met de weet ik hoeveel mineralen. Ik smeer me helemaal in, want zo hoort het. Met uiteraard een foto, want dat hoort ook zo :)
Ik ben met een Canadees stel opgetrokken vandaag en we hebben reuze lol. Ookal beweert de man dat hij dat echt niet gaat doen, die onzin, na een uurtje staat hij zich ook van top tot teen in te smeren. En beaamt daarna dat hij ook reuze zacht is. En dat is het, ik ben nog nooit zo zacht geweest, wat een top-spul, heerlijk!!

< mudwoman!

Onderweg naar Jeruzalem verbaas ik me over wat ik zie onderweg, want niet alleen in Masada's glorietijd leefden mensen onder barre omstandigheden, nu ook nog komen we Bedoeïenen tegen die met kuddes geiten of soms een kameel door de woestijn trekken. In hutten van plastic of kamelenhaar leven ze hier. En natuurlijk leven ze daar, als het al eeuwen kan, waarom nu niet. Maar mensenkinderen, wat houd ik dan blijkbaar toch van luxe.... oef!

En dus duik ik zo in een heerlijk schuimend bad, Lekker al het zout van me af, laatste restjes modder uit mijn oren en dan tussen de schone witte lakens. Life is good!

Morgen mijn laatste dag Jeruzalem. Ik heb nogal wat wat ik nog wil zien en weet nu al dat dit niet gaat lukken. Maar we zullen zien!

Tot morgen dan maar weer?